Quiana woog "al" bijna 500gr, kwam van veel minder en was idd graatmager. Ze was door iemand ingezet voor de jacht, had gefaald zelfs na gedwongen honger lijden, het jagen zat er gewoon niet in. Dus ergens aan de kant geduwd in een stal, slechte ondergrond en vuile toestanden, weinig eten en nog minder liefde. Zou je dan niet agressief worden, constant in het donker zitten en nooit eens iemand die lief tegen je is? Zo kwam ze dan van bij die mens (?) terecht in de opvang, samen met haar broertje, waar ze constant mee vocht. Ze werden uit elkaar gehaald en ook apart voor adoptie gezet. (Het broertje zit nu bij Wendy-ke) Quiana kwam dan hier aan, achter in een hoekje gekropen van de kooi waarin ze haar brachten en bang, onmenselijk bang. We zijn met haar naar de DA geweest voor haar vaccinaties enzo, en vermits ze propvol oormijt zat mocht ze nog niet bij de 2 andere fretsels.
Mike is dan ziek geworden enzo, dat is een gekend verhaal, maar hij heeft Quiana dus eigenlijk niet leren kennen. Domino kon absoluut niet met haar opschieten toen we het na enkele weken probeerden, het zijn allebei zeer dominante dames, dat hebben we dan vorige maand ook echt definitief opgegeven, Quiana wil apart zitten en Domino is inmiddels gelukkig met Iago. Geen probleem meer dus, fretsels content, wij content.
Wat me nu dus het allermeeste plezier schenkt aan heel die historie, is onze Quiana zelf natuurlijk. Ze is van begin maart tot nu prima bijgekomen, van een kleine 500gr naar dikke 850gr, en ze is echt niet dik hoor, gewoon lekker mals!! :P Ze komt als je haar roept, of ze nu slaapt of niet, en zolang je rustig en kalm teken doet op de grond dat je graag zou hebben dat ze komt, komt ze ook tot voor je vingers. Wie schetst mijn grote verbazing toen ze vandaag kwam op haar naam, ik zat op de grond om haar te lokken en wat doet ze? Voor 't eerst sinds ze hier is kwam ze naar mijn handen toe en gaf een likje.
Ze keek me aan om opgepakt te worden en terwijl ik - nog uiterst voorzichtig uit schrik haar te vrijpostig te lijken - haar zachtjes aaide en bij me op schoot nam, kreeg ik van die hele lieve, zachte en speelse hapjes terwijl ze zich ronddraaide van plezier. Eerst had ik even schrik dat ze zich omdraaide om weer weg te lopen, maar niks, ze is zeker 10 minuten blijven knuffelen, af en toe zo heel zachtjes happend en precies echt wel heel gelukkig. Ik ben dan, puur van blijdschap dat dit van ons muisje gekomen is, achter de pc gekropen om het jullie even te vertellen. Hans zal wel zeggen dat ik weer aan 't schrijven ben geslaan :P :P , maar sorry, dit doet gewoon zo ongelooflijk veel deugd!! Bedankt lieve meid, voor het vertrouwen dat je in me stelt. Ik hou van je!
Ons meisje toen ze hier aankwam ... (Mmmm, Waltham!!)
Ons muis enkele maanden "thuis" ...
Er bestaat geen grotere beloning, dan de vriendschap van een fret. (@)
