Baby Koyen is on the way!!! Ik krijg niet gezegd wat ik voel voor 't moment. Twee jaar geleden kende ik Anneke en Johan nog niet eens, en nu leef ik al al die maanden zo mee met hun tweetjes. Die eerste maanden van angst als Anneke onverwachts belde, er is toch niks fout hé, tegen Johan zeggen dat hij haar niets meer mocht laten heffen enzo, terwijl hij zelf vol angst zat omdat er aan Anneke niks te zeggen viel toen :P en die grote maar toch nog steeds voorzichtige "Oef" toen die eerste 3 maanden voorbij waren. Ze hebben watertjes doorzwommen in die overige 6 maanden, er zijn de Dfa-zorgen geweest waar Anneke en Johan even ziek van waren als ik, ze hebben hun hond moeten afgeven en ook Nicka ging heen, familiale zorgen gevolgd door veel pijn maakten het er al helemaal niet gemakkelijker op en het feit dat Anneke zowel als Johan op zich al heel emotioneel zijn maakte het voor hen ook zwaarder. Maar net daardoor leeft een mens zo met hen mee, zij zijn in hun gevoelens naar anderen toe al even emotioneel, wat maakte dat ik het verdriet van Anneke en soms de innerlijke woede van Johan des te beter kon begrijpen.
Jullie zijn een paar apart allebei. Caro en ik hebben hier al eens lachend tegen mekaar gezegd dat jullie eigenlijk een 2 - éénheid zijn. Je ziet Anneke nooit zonder dat je tenlaatste in zin 2 de woorden "Den Bull ... hoort zeggen en je hoort Johan nooit of in diezelfde tweede zin valt al "Ons Ann ..."
, geweldig vinden wij het vaak. Die "ons" gaat dus nu in no time veranderen in Onze Bull of Ons Ann en ... , ik twijfel er niet aan dat jullie tot het uiterste zullen genieten van elkaar. Hopelijk gaat de bevalling snel vooruit Anne-marjanneke, het zijn de laatste uren die je nog scheiden van je Boeleke!! Tot straks!! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx 
