Ons Sanneke ...

[Margiet]

Ons Sanne-muisje is in mei 2007 hier bij komen wonen, nadat haar zusje bij Ufo in de opvang was overleden aan een kwaadaardige tumor in haar mondje. Ik had Sanneke al van tevoren beloofd dat ze naar thuis mocht komen, zodat er toch maar niemand zou zijn die haar zou scheiden van haar zusje zolang dat kleine ding zo ziek was, want dat het einde van het zusje naderde, wisten zowel Ann als ik al even van tevoren. Ik had Sanneke natuurlijk graag dadelijk geadopteerd, maar vond het niet kunnen als ik haar stervende zusje, dat het eigenlijk nog enkele weken goed volgehouden heeft, nu alleen ging laten, ik vreesde dat dat voor het arme ding nog erger zou zijn.

Na de dood van haar zusje is Sanneke dan naar hier gekomen en terwijl ik vorige maand in het ziekenhuis lig, stellen ze hier vast dat Sanneke een los tandje heeft. Naar Ine dus, die er op dat ogenblik niet is, maar een collega trekt het tandje en na verzorging en antibiotica wordt vermoed dat alles goed gaat lopen. Enkele dagen later blijkt haar mondje echter nòg dikker, zit er zo te zien een ontsteking en wordt er teruggegaan. Nu is Ine wel daar, ze opereert nog 2 tandjes en de wonde, maar neemt voor alle zekerheid biopten, hetgeen ze achter die vermoedelijke abscessen in haar mondje ziet baart haar wat zorgen. Ondertussen krijgt Sanne verder haar AB elke dag, in Waltham, iets wat ze gelukkig graag eet want iets anders krijgt ze ocharm niet verwerkt.

Ik had al enkele keren gebeld ivm de resultaten, want Sannekes zusje in het achterhoofd houdend, was ik er niks gerust in. Ondertussen had ik het verhaal van Sannekes zusje ook aan Ine kunnen doen. Met dat ik de eerste weken niet bij de verzorging aanwezig was, wist zij niks van de voorgeschiedenis van Sannekes zusje, dus toen ik dat vertelde hoorde ik dadelijk dat het idd hetzelfde zou kunnen zijn. Hopend van niet maar eigenlijk tegen beter weten in, zijn we dan verder blijven verzorgen en medicatie geven tot vanmorgen om half 10 de telefoon van de praktijk kwam. Sanneke heeft idd ook een kwaadaardig gezwel in haar mondje, het heeft al heel wat aangetast vanbinnen en een operatie is zo goed als uitgesloten, dat wordt een micro-chirurgische ingreep met het verwijderen van stukjes kaak en neus, het plaatsen van platen en weet ik veel wat nog allemaal en uiteindelijk totaal geen garantie op genezing. Mijn beslissing komt overeen met die van Ine, het is tijd om haar stilaan los te laten.

Zelf autorijden gaat nog niet, ik moet wachten tot iemand mij maandag brengen kan, de komende dagen wegen als lood op mij schouders. Ik wil dat kleine ding helemaal niet laten gaan, maar ze krijgt net weer zo 'n afschuwelijke niesbui, haar hele neusje is vanbinnen mee aangetast en geprikkeld, waarbij dat hoofdje dan ocharm weer van links naar rechts "vliegt", zelfs tegen haar tralietjes van de kooi aan als ik haar niet snel opneem op zo 'n moment, dus ik kan het tegenover mezelf niet verantwoorden van haar zo verder te laten sukkelen. Ine zegt dat ik het nog even kan aanzien, maar denkt toch ook dat Sanneke het alles behalve gemakkelijk heeft nu. Ze slaapt ook enorm veel en verdraagt praktisch geen aanraking van Kiara die bij haar in de kooi zit, ze eet moeizaam en speelt al een hele tijd niet meer ... het is idd tijd om afscheid te nemen.

Hoe nuchter, hoe rationeel kan een mens denken, hoe weloverwogen ga ik die stap nu voor de 4de keer op anderhalf jaar moeten nemen?? Alweer een fretje afgeven, alweer een hartje minder om te knuffelen, alweer de strijd verloren van een afschuwelijke ziekte, alweer, voor de 4de keer, een veel te jonge fret die gaan moet. Lieve, lieve Sanne-muis, we gaan het weekend nog samen doorbrengen, we gaan eindeloos knuffelen en ik hoop uit de grond van mijn hart dat je me niet kwalijk neemt dat ik je moet laten gaan, ik doe het alleen voor je eigen bestwil. Ik wil je verdere pijn besparen, je bent altijd een schat van een fret geweest, je verdient ook een fretwaardig einde, geen afzien, geen extra of overbodige pijn. Bedankt voor alle liefde die je me gaf kleine muis, je was ons specialleke, altijd wat een eenzaatje, maar zo verdomd lief ... we gaan je vreselijk missen, kleine meid.

[jeanine]

Margit, ik denk dat je voor de beste oplossing kiest.
Je kan inderdaad Sanneke niet laten afzien omdat je haar niet zou kunnen lossen. Ik weet hoe moeilijk dit voor je is.
Veel sterkte.

[Dorinda]

Ik denk er ook zo over, het lijkt me het verstandigste om dat lief ding verdere pijnen te besparen alhoewel ik bij het lezen van je oh zo mooi verhaal een krop in de keel voel. Ineens kwam het beeld voor mij toen ik haar vast had in Kontich voor de foto's en hoe ze verwoed probeerde om in mijn vingers te bijten. Hoe hard ze toen ook zou gebeten hebben had ik je beloofd om haar zeker niet te laten vallen en daarmee heb ik het wat lastig. Je hebt haar tot zo een schatje gekregen. Ik zal Sanneke zeker niet snel vergeten en als er wat is bel je maar hé! ~_~

[Mientje]

Margit, ik vind dat je hier zeker geen schuldgevoel over mag hebben.
Het feit dat je haar een fretwaardig einde wil geven betuigt alleen maar dat je niet aan jezelf maar wel aan Sanneke denkt.
En das een hele mooie eigenschap. Ik wens je heel veel sterkte toe.

[Shayney]

Je weet al hoe ik erover denk, en het klinkt misschien niet altijd zo aan de telefoon, maar ik vind het ook verschrikkelijk voor haar en voor jou. Ze is nog zo jong, maar ze is ook op. Je kan haar geen mooier cadeau geven dan rust. Ze kan, veel sneller dan verwacht, naar haar zusje gaan.

Veel sterkte, en je weet me te vinden hé.

[daikiri]

arme muis het zelfde lot als haar zus, het ga je goed sanne
1 goede raar treur niet te lang om opvangertjes,die je moet afgeven...
het is hard maar ons hart breek bij het afscheid van ons eigen manne al hard genoeg....
ze zullen ons nooit vergeten, en wij hen ook niet

dai

[Picka]

Hallo,

Ik ben samen met Margiet deze morgend Sanneke gaan laten inslapen. !@#$ !@#$
Je zag ocharme dat ze pijn had, het was tijd voor haar. Het was niet mijn kleintje maar het deed mij toch ook zo pijn om dit kleintje te zien vertrekken, ik kon ook eventjes mijn tranen niet bedwingen.

Dai, Sanneke was geen opvangertje, ze was van Margiet.
Slaap zacht klein meisje en ga je zusje maar terug opzoeken.


[Gewijzigd door Picka op 2007-10-22 16:33:56]

[knorry]

veel sterkte margit,
slaapzacht kleine meid. ~_~

[Margiet]

Onze lieve, kleine meid slaapt, ik hoop rustig en zonder pijn, terug vrolijk en gezond achter de Regenboogbrug. Uitgerekend vandaag stond ze voor het eerst sinds ik uit het ziekenhuis ben met de pootjes tegen haar kooi, te vragen of haar Walthampapje klaar was en of ze even uit mocht. Ik weet wel dat ze na dat laatste spuitje kunnen overgeven als ze pas gegeten hebben, maar ik kon haar toch ook niet hongerig haar laatste uren laten doorbrengen, dus heeft ze een lekker dikke pap gehad, zoals zij alleen ze graag had, zo dik dat het lepeltje er recht in bleef staan!! :P :P Gelukkig maar dat ik aan haar honger had toegegeven, een uur later bleek dat we pas tegen 11u bij Ine moesten zijn, tegen die tijd was het papje volledig verteerd en heeft ze er dus geen nadelige gevolgen van ondervonden.

Ik heb haar laten gaan met ergens een gevoel van berusting en toch ook weer zo 'n gevoel van "Ben ik niet overhaast bezig?", maar Ine verzekerde me samen met haar collega dat het echt tijd was voor ons muis. Haar kaakje was heel opgezet, ze had een grote verdikking op haar bovenste tandvlees en het gezwel trok door naar boven zei Ine, richting haar oortje, ze moet er dus last van gehad hebben, dat kan gewoon niet anders. Sinds vandaag zat ze ook precies te kauwen op iets in haar mondje, precies of er iets in zat wat ze er zelf niet uit kreeg. Komt nog bij dat ze er een fatsoenlijke bacteriële infectie op had, ze nieste en snotterde bijna elk moment dat ze wakker was en de snottebelletjes moesten ocharm 2 tot 3x per dag verwijderd worden, wat voor haar alles behalve prettig was. Ik moet zeggen dat ik er Caro om bewonderd heb hoe ze, samen met alles wat ze hier en met mij aan de hand heeft gehad de laatste weken, haar elke morgen en avond het neusje en het mondje uitwaste en maakte dat ons Pruts weer vrij ademen kon. Ik heb nog altijd last van slappe spieren, mijn fijne motoriek is nog lang niet wat ie geweest is, dus zo aan het neusje en het tandvlees zitten, durfde ik zelf nog niet.

Sanneke is maar 5,5 maand bij ons geweest, we hebben haar bij ons genomen toen haar zusje stierf, toen waren het idd nog allebei opvangfretjes. Maar Sanneke was ondertussen "ons" fretje, ze had het af en toe happen en/of bijten helemaal afgeleerd en genoot van haar voorkeursbehandeling die ze bij mij genoot vanaf dag 1. Het was zo 'n angsthaasje, toch wel aan 't treuren om haar partnertje, dus kreeg ze elke avond wat extra aandacht in de vorm van "snoepjes zoeken" in de sofa, iets wat ze vanaf dag 3 al zo goed kende dat ze recht van haar kooi naar mijn zetel liep zodra het deurtje openging. Met dat hele ziek-zijn van mij is er heel wat weggevallen, maar voor zover we weten is die ellendige kanker ongeveer tegelijk doorgebroken en is het gesukkel met ons spookje begonnen. Ik hoop dat ik haar niet te vroeg heb laten gaan, maar diep vanbinnen weet ikzelf dat het dat niet was, ze had echt wel pijn. Of, zoals Hans me van de week zei, je leert fretten "lezen" met de jaren en ja, het stond ocharm op haar toetje geschreven en in haar houding getekend.

Lieve, kleine meid, mijn afscheid aan jou schrijf ik zodra ik kan, nu is het gewoon nog niet de tijd ervoor. Je weet dat ik van je hou, al van die allereerste seconde dat ik je bij Ann zag, we hebben met volle blijdschap naar je komst uitgekeken en zijn ondanks ons verdriet nu, heel blij dat we je hebben mogen leren kennen. Ik geef je zolang het nog kan een aaitje over je mooie neus, een kusje op je hoofdje en weet dat we je nooit of nooit vergeten zullen. Allerliefste Sannemuis, het ga je goed kleine meid, hou een plaatsje voor me vrij voor later en geef al onze lieverds daarboven een stevige knuffel van me, xxx .....

[jeanine]

Margit,
je hebt je best gedaan en Caro heeft ze goed verzorgd.
Waarom zou ze dat laatste papje moeten missen hebben? Het moeilijke is die tijdelijke opflakkering die ze blijkbaar nog hebben, dat zet je aan het twijfelen op zo een moment. Sanneke is gelukkig en van haar pijn verlost nu.
Slaap zacht meisje.

[Mientje]

Heel veel sterkte toegewenst Margit.

[Margiet]

Het is mss raar dat ik het zeg, hé, maar ik had het er net nog over met Hans, hoe erg ik ons Sannemieke ook ga missen en hoe vreselijk oneerlijk ik het weer vind dat een fretje dat welkom is met heel ons hart weg moet aan 3 jaar, terwijl een ander zijn gezonde fretten van soms wel 7 makkelijk af kan staan met de woorden "ik kan toch niet blijven wachten tot ze dood zijn ... ", toch heb ik deze keer iets of wat meer vrede met het afstaan van deze schat. Ze had idd die opflakkering, Caro zei het gisteravond al, wat betreft honger en even willen spelen, maar dat ze zat te kauwen op "iets" in haar mondje en haar rechterwangetje weer méér gezwollen was dan vorige week, heeft me samen met de woorden van Elke en Renée, makkelijker de stap doen zetten. Zowel Renée als Elke hadden Sanneke ook gezien vorige donderdag en al wisten we toen nog geen zekere uitslag van de biopten, diep vanbinnen wisten we het antwoord alledrie. Ook Ingrid en Theis hebben haar gezien, zeiden beiden dat het er echt wel pijnlijk uitzag en dat mét de woorden van de Da, zeggen me dat ik juist gehandeld heb met haar nu te laten gaan. Verder lijden is haar bespaard gebleven, we hebben het lang genoeg geprobeerd.

Bij deze wil ik dan ook Elke heel erg bedanken dat zij het was die, toen ik in het ziekenhuis lag, de extra zorgen voor ons Sannemuisje op zich genomen heeft. Zij is met Sanneke naar Ine geweest, heeft de papjes en de medicatie verzorgd en ons meisje zoveel mogelijk zorg en liefde gegeven tot haar baasje en Caro weer terug waren.

Ook Caro lieve meid, ik weet dat dit muisje verliezen mss zelfs méér pijn bij jou doet dan het verlies van onze Mike, al was dat je eerste fretje, maar Sanneke is het eerste prutske geweest dat je enkele weken heel intensief verzorgd hebt, waar je alles voor probeerde te doen om toch maar te slagen in het herstel. Je bent elke middag van school naar huis gekomen, ook voor mij, dat weet ik wel, maar hoe vaak zat je ook met Sanneke op je schoot, het stevige Walthampapje gevend, waardoor zowel jij als de zetel tegen 13u als je vertrok onder de afgeveegde Walthamrestjes zaten. :P Sanneke heeft dan mss naar je gehapt in het begin, tijdens deze laatste weken wist ze verdorie goed wie je was, het beeld van vanmorgen blijft op mijn netvlies staan, Sanne die je vingers vastneemt en krabt en krabt : ze wou er voor 't eerst in lang nog eens zelf uit, naar jou toe. Ik weet dat je me gevraagd hebt haar nog wat bij ons te laten, maar lieve schat, Sanne had pijn en was moe, ze verdiende haar rust. Hadden we langer gewacht, weet ik zeker dat je me achteraf zou gezegd hebben dat ik niet naar je had mogen luisteren, want dat je niet wou dat ons meisje pijn had. Het afscheid is nu onverwacht sneller gekomen dan gedacht, maar ik denk dat 5 weken pijn hebben, 5 weken die wij weten, want hoelang had ze al last in haar mondje, dat zullen we nooit weten, meer dan lang genoeg geweest zijn voor haar. Het is niet omdat een fretje speelt en deugnieterij uithaalt, dat ie geen pijn voelt hé?? En eerlijk gezegd, Sanne is eigenlijk nooit echt een brok energie geweest, altijd een meer gelaten fretseltje, het kan goed zijn dat ze zoals Ine zegt al evenlang last had als haar zusje. Ik ben fier op je Caro, je hebt haar prima verzorgd, ik hoop dat je het afscheid wat gaat kunnen aanvaarden. Je kan het hier altijd komen vertellen als je wil, hé, als je het liever niet aan mij zegt omdat je mij wil sparen, hier zijn frettenbaasjes genoeg die weten wat je doormaakt, ze staan altijd voor je klaar. Je mag niet verwachten dat het verdriet verdwijnt van vandaag op morgen, maar probeer het een plaatsje te geven, dit was echt de juiste oplossing. Sterkte, lieve meid en nogmaals bedankt voor alle lieve zorgen.

Sannemuisje, ik hoop dat je rust hebt nu, dat je weer kan genieten van een stevig brokje en natuurlijk ook weer een snoepje kan eten, liefst van die vleessnoepjes die je dan achter de Brug verstoppen kan. Als de tijd er rijp voor is, kom ik ze mee zoeken. Dag, lieve schat ...

[Dorinda]

Je hebt uit het belang van Sanneke gehandeld lieve Margit en je hebt haar uit haar lijden verlost dus beter kan je haar zeker niet geven. Ze gaat nu lekker genieten aan de andere kant van de regenboogbrug en zoals ik al zei zal ik haar zeker niet vergeten! Rust zacht lieve Sanneke, het ga je goed! ~_~

[daikiri]

hoi
had het niet goed door dat Sanne één van de gelukkigen was.

erg dat ze alle twee zo vroeg uit ons leven moesten vertrekken,
naar beter oorden dat wel maar daar voor niet minder pijnlijk ...

Slaap zacht meisjes en weet dat er daar 2 verdrietige persoontjes zijn die altijd om jullie zullen geven.

dai

[tientje]

hey margietje,
heel veel sterkte nog met je verlies
slaap zacht sanneke

[Margiet]

Ons meisje is terug thuis. Ik rij pas sinds donderdag terug kleine afstanden met de auto, maar durfde nog niet tot Lummen rijden om Sanneke te gaan halen na de crematie. Theis had dan ook de ganse week een overdruk schema, waardoor we er niet geraakten en nu had een vriendelijke mevrouw die bij "Dirk en Dogs" werkt (het Crematorium in Lummen) voorgesteld van haar vandaag mee te brengen naar de beurs. De Dierenhappening was tersprake gekomen toen we woensdag zeiden dat we om die reden zaterdag niet in Lummen geraakten waarop die dame zei dat het voor haar helemaal geen probleem was Sanneke mee te brengen. Misschien een rare manier en plaats om je fretje weer mee naar huis te nemen, maar ik had toch de ganse dag ergens het gevoel dat ons muisje bij me was.

Na de beurs ga ik proberen zelf een urne te maken waar Sanneke in mag. De bedoeling is dat de urne groot genoeg wordt om in de toekomst, hopelijk hele verre toekomst, een aantal andere fretjes die met haar samen zaten, bij elkaar te voegen. Ze hebben samen geleefd en gespeeld, dan vind ik dat ze later, hier in huis, ook samen mogen rusten.

Lieve Sannemuis, ik ben blij dat je weer bij ons bent, hier hoor je thuis, kleine meid, xxx.