Frettenkalenders 2010!!
-
Margiet
- Moderator / Donateur
- Berichten: 4093
- Lid geworden op: wo jan 18, 2006 11:08 pm
- Taak: Opvang- & eventverantwoordelijke
Bientje, met de Opvangers die ik hier de afgelopen jaren heb zien passeren en met m'n eigen sloebers heb ik ook de verschillende soorten karakters binnengekregen. Hier en daar is er eentje geweest die ik uit noodzaak met één fleece-handschoen ben beginnen te pakken (ik neem bloedverdunners, kan me dus niet veroorloven te vaak te fel gebeten te worden), maar basis van elke opvoeding is "vertrouwen" krijgen in mekaar en daar heb je maar 1 ding voor nodig : GEDULD !!!!! Ik zeg het, bij ons Quiana kende ik niks van echte probleemfretten, Quiana had haar eerste 18 maanden in een stal doorgebracht, donker en geen mensen gewend, had voor de jacht gediend en kreeg dus alleen de prooi die ze zelf ving. Een succes was dat niet, ze was ocharme uitgemergeld, maar ze was dood-en doodsbang van mensen en beet naar alles wat bewoog.
Elke dag heb ik 's morgens, 's middags, 's avonds, 's nachts, telkens als ik 10 minuten had, me op de grond gezet terwijl zij rondliep. Rondlopen is dan nog een groot woord, ze kroop van pure doodsangst onder een kooi of kast in en kwam er alleen onderuit om je te bijten!! Haar terug slapen leggen was een ramp voor ik de truc te pakken kreeg van met iets te piepen, dat piep-ding in haar kooi te leggen en dan vloog ze er als een wilde op af!! De eerste weken boos op dat ding, in de loop der jaren werd ze er echter heel eigen mee, maar in 't begin was dat de enige manier om haar terug in de kooi te krijgen. Ze heeft ook nooit contact willen leggen met een andere fret in huis(wat oorspronkelijk de bedoeling was), ze vocht op leven en dood als ze een andere fret tegenkwam, dus heeft ze de 3,5 jaar hier ook de rust gekregen die ze wou en had ze haar eigen kooi.
Maanden heb ik met alles en nog wat in het midden van de kamer gezeten thuis. Dan schilde ik daar mijn patatjes, dan kamde ik de hond, dan at ik mijn boterhammeke op voor haar (open) kooi en telkens lag ze dan ergens verscholen te kijken, klaar om aan te vallen als mijn bewegingen te plots waren. Toen nam ik die bloedverdunners nog niet, had ook geen gedacht op handschoenen, dus ik heb er wel een tijdje uitgezien, hoor!! :P Maar als ze kwam happen of probeerde te bijten, stond ik op en was de "sessie" afgelopen. Meer aandacht kreeg ze niet dan, maar straffen deed ik ook niet. Ten 1ste kende ik toen alleen die nekvel-methode en ik kreeg haar toch niet gehouden (was echt veel te sterk als ze boos of bang was) en ten 2de vond ik het al zo erg wat ze meegemaakt had, dat ik haar niet straffen wilde. Gewoon dus, zonder uitleg, via "gepiep" de kooi weer in, meer heb ik nooit gebruikt bij haar. Na een maand of 2 kwam ze al met haar snoet onder de kast uit piepen, maar sprong nog vliegensvlug terug als ik erop reageerde en zo kwam ze week na week een centimetertje korter bij me. Hoe graag ik haar ook strelen wilde, ik heb haar naar mij laten komen, niet omgekeerd. Al zijn er momenten genoeg geweest waarop ik het op wou geven, hoor!
Ik zat toen al vaak 's nachts aan de pc en ergens in augustus, zo 'n goed half jaar na haar aankomst, zit ze me boven op de zetel weer aan te kijken, diep in mijn trui gekropen, ze had het net als ik graag warm. Ze had me zo al een uurtje in de gaten, ik babbelde ook al uitgebreid tegen haar en mocht al rondlopen zonder hap in kuit of enkel en zie haar plots uit de trui kruipen. Sloef, sloef, tot aan de bureaustoel ... Kijkt ze me vanop de grond aan met zo 'n blik van "Kom nog eens bij me op de grond zitten", dus ik dat gedaan. Zonder woorden, maar met een maag die buitelingen maakte van blijdschap, heb ik haar bezig gelaten. Ze kwam voor de allereerste keer op m'n schoot "gestapt", ik stak heel voorzichtig met duizenden lovende woordjes m'n hand uit en mocht haar strelen!! Voor het eerst, de allereerste keer in deze 6 maanden, had ze contact gezocht met een mens. Op haar tempo, op het moment dat ze genoeg vertrouwen in me had om het te proberen. Ik heb het hier die nacht nog op het forum gezet, wenend van geluk, dat we eindelijk leken te zijn waar ik het zo graag had.
Quiana heeft zo stilaan haar angst voor alle mensen aan de kant kunnen zetten en was de laatste jaren een schat van een frunsje. Ze had haar eigen karaktertje, als ze iets niet wou, wou ze dat ook niet, maar bovenal was ze een"honds"-trouwe fret. Ik zeg niet voor niets dat je geduld moet hebben, soms veel geduld, maar uiteindelijk is het echt de moeite dubbel en dik waard!!
En ja, ik ga er even "tussenuit" (voor 't eerst in mijn DFA-geschiedenis, denk ik!!), ben niet ver weg ofzo, maar een paar daagjes rust zouden op dit moment zeer welkom zijn. Ik heb het al gezegd, als er echt wat is, weet iedereen mij nog te vinden, mijn gsm heb ik bij, al ga ik er niet mee in mijn broekzak lopen zoals gewoonlijk!! Maar voor 't geval er niks serieus is, ben ik dus vanaf zaterdag even "weg"!!
Elke dag heb ik 's morgens, 's middags, 's avonds, 's nachts, telkens als ik 10 minuten had, me op de grond gezet terwijl zij rondliep. Rondlopen is dan nog een groot woord, ze kroop van pure doodsangst onder een kooi of kast in en kwam er alleen onderuit om je te bijten!! Haar terug slapen leggen was een ramp voor ik de truc te pakken kreeg van met iets te piepen, dat piep-ding in haar kooi te leggen en dan vloog ze er als een wilde op af!! De eerste weken boos op dat ding, in de loop der jaren werd ze er echter heel eigen mee, maar in 't begin was dat de enige manier om haar terug in de kooi te krijgen. Ze heeft ook nooit contact willen leggen met een andere fret in huis(wat oorspronkelijk de bedoeling was), ze vocht op leven en dood als ze een andere fret tegenkwam, dus heeft ze de 3,5 jaar hier ook de rust gekregen die ze wou en had ze haar eigen kooi.
Maanden heb ik met alles en nog wat in het midden van de kamer gezeten thuis. Dan schilde ik daar mijn patatjes, dan kamde ik de hond, dan at ik mijn boterhammeke op voor haar (open) kooi en telkens lag ze dan ergens verscholen te kijken, klaar om aan te vallen als mijn bewegingen te plots waren. Toen nam ik die bloedverdunners nog niet, had ook geen gedacht op handschoenen, dus ik heb er wel een tijdje uitgezien, hoor!! :P Maar als ze kwam happen of probeerde te bijten, stond ik op en was de "sessie" afgelopen. Meer aandacht kreeg ze niet dan, maar straffen deed ik ook niet. Ten 1ste kende ik toen alleen die nekvel-methode en ik kreeg haar toch niet gehouden (was echt veel te sterk als ze boos of bang was) en ten 2de vond ik het al zo erg wat ze meegemaakt had, dat ik haar niet straffen wilde. Gewoon dus, zonder uitleg, via "gepiep" de kooi weer in, meer heb ik nooit gebruikt bij haar. Na een maand of 2 kwam ze al met haar snoet onder de kast uit piepen, maar sprong nog vliegensvlug terug als ik erop reageerde en zo kwam ze week na week een centimetertje korter bij me. Hoe graag ik haar ook strelen wilde, ik heb haar naar mij laten komen, niet omgekeerd. Al zijn er momenten genoeg geweest waarop ik het op wou geven, hoor!
Ik zat toen al vaak 's nachts aan de pc en ergens in augustus, zo 'n goed half jaar na haar aankomst, zit ze me boven op de zetel weer aan te kijken, diep in mijn trui gekropen, ze had het net als ik graag warm
. Ze had me zo al een uurtje in de gaten, ik babbelde ook al uitgebreid tegen haar en mocht al rondlopen zonder hap in kuit of enkel en zie haar plots uit de trui kruipen. Sloef, sloef, tot aan de bureaustoel ... Kijkt ze me vanop de grond aan met zo 'n blik van "Kom nog eens bij me op de grond zitten", dus ik dat gedaan. Zonder woorden, maar met een maag die buitelingen maakte van blijdschap, heb ik haar bezig gelaten. Ze kwam voor de allereerste keer op m'n schoot "gestapt", ik stak heel voorzichtig met duizenden lovende woordjes m'n hand uit en mocht haar strelen!! Voor het eerst, de allereerste keer in deze 6 maanden, had ze contact gezocht met een mens. Op haar tempo, op het moment dat ze genoeg vertrouwen in me had om het te proberen. Ik heb het hier die nacht nog op het forum gezet, wenend van geluk, dat we eindelijk leken te zijn waar ik het zo graag had.Quiana heeft zo stilaan haar angst voor alle mensen aan de kant kunnen zetten en was de laatste jaren een schat van een frunsje. Ze had haar eigen karaktertje, als ze iets niet wou, wou ze dat ook niet, maar bovenal was ze een"honds"-trouwe fret. Ik zeg niet voor niets dat je geduld moet hebben, soms veel geduld, maar uiteindelijk is het echt de moeite dubbel en dik waard!!
En ja, ik ga er even "tussenuit" (voor 't eerst in mijn DFA-geschiedenis, denk ik!!), ben niet ver weg ofzo, maar een paar daagjes rust zouden op dit moment zeer welkom zijn. Ik heb het al gezegd, als er echt wat is, weet iedereen mij nog te vinden, mijn gsm heb ik bij, al ga ik er niet mee in mijn broekzak lopen zoals gewoonlijk!! Maar voor 't geval er niks serieus is, ben ik dus vanaf zaterdag even "weg"!!
@ Ollike hihi ja ik vind dat wel cute... sorry he :P ik zal het dan wel eens voelen zeker??
@Margit Ik zit hier bijna te wenen van ontroering, weet gedat????? Zo mooi, het is precies een verhaaltje... Sjeeses, ik hoop dat ik zoveel geduld ga hebben met Petrolleke als gij hebt gehad met Quiana!!!! In ieder geval geeft het mij wel een heel goei beeld van hoe ik Petrolleke moet aanpakken. Het eerste dat ik nu in ieder geval ga doen, is mijnheertje een iets ruimere huisvesting geven dat dat benchke waarin hij nog steeds zit. En dan zullen we er eens mee beginnen om dat hummeltje te proberen te laten begrijpen dat er mensen zijn die toch te vertrouwen zijn...
Geniet in ieder geval van je paar dagen!!! Af en toe heeft een mens het eens nodig om eens gerust te zijn... zonder een hoop gedoe en zo...
@Margit Ik zit hier bijna te wenen van ontroering, weet gedat????? Zo mooi, het is precies een verhaaltje... Sjeeses, ik hoop dat ik zoveel geduld ga hebben met Petrolleke als gij hebt gehad met Quiana!!!! In ieder geval geeft het mij wel een heel goei beeld van hoe ik Petrolleke moet aanpakken. Het eerste dat ik nu in ieder geval ga doen, is mijnheertje een iets ruimere huisvesting geven dat dat benchke waarin hij nog steeds zit. En dan zullen we er eens mee beginnen om dat hummeltje te proberen te laten begrijpen dat er mensen zijn die toch te vertrouwen zijn...
Geniet in ieder geval van je paar dagen!!! Af en toe heeft een mens het eens nodig om eens gerust te zijn... zonder een hoop gedoe en zo...
-
Margiet
- Moderator / Donateur
- Berichten: 4093
- Lid geworden op: wo jan 18, 2006 11:08 pm
- Taak: Opvang- & eventverantwoordelijke
Mercikes voor de wensjes van rust en ontspanning, spook hier dus niet teveel uit waardoor ik uren achter dat groen scherm moet komen zitten, hé!! :P :P (Ah ja, dat kan ik toch niet laten, dat "piepen" komen!!)
En een verhaaltje ... tja, mijn Nanaatje was een droom van een beestje, zo simpel is het. Ik heb de liefde en de sympathie voor die beestjes leren kennen door onze Mike vroeger en al de volgende fretjes hebben dat alleen maar bevestigd, maar het geduld en het inlevingsvermogen heeft Quiana me geleerd. Een beestje uit duizend was ze, hoe moeilijk onze start ook geweest mag zijn.
Achteraf zei Alwin me vaak dat dat idd dé oplossing was om een angstige fret, fruns of eigenlijk om 't even welk angstig dier terug vertrouwen te geven : hen laten komen en niks forceren. Dat heeft me daarna met de Opvangers ook altijd geholpen want ach, wat kunnen zij anders doen dan bijten om zich te verdedigen of te beschermen? Niks hé? Als je dat kan "aanvaarden", als je kan "begrijpen" dat ze nu eenmaal alleen op die manier kunnen zeggen dat ze iets niet willen, zie je ook vaak al veel vroeger wanneer het weer "prijs" gaat zijn, zodat je die momenten langzaam maar zeker voorkomen kan. Elk beestje is anders, net als elk kind, je moet de aanpak vinden. En ja, als je gebeten wordt, wat dan nog hé, een goeie week later is de ergste beet ook veel beter, hoor!!
Bellekes, ocharme dat beestje!! Stel je eens voor dat jij, in verhouding, een ganse dag met een koe-bel rond je nek moet lopen als je juist dansles hebt ofzo en dus veel beweegt?? Hemeltje, ik zou van frustratie beginnen bijten dan, denk ik!!
En een verhaaltje ... tja, mijn Nanaatje was een droom van een beestje, zo simpel is het. Ik heb de liefde en de sympathie voor die beestjes leren kennen door onze Mike vroeger en al de volgende fretjes hebben dat alleen maar bevestigd, maar het geduld en het inlevingsvermogen heeft Quiana me geleerd. Een beestje uit duizend was ze, hoe moeilijk onze start ook geweest mag zijn.
Achteraf zei Alwin me vaak dat dat idd dé oplossing was om een angstige fret, fruns of eigenlijk om 't even welk angstig dier terug vertrouwen te geven : hen laten komen en niks forceren. Dat heeft me daarna met de Opvangers ook altijd geholpen want ach, wat kunnen zij anders doen dan bijten om zich te verdedigen of te beschermen? Niks hé? Als je dat kan "aanvaarden", als je kan "begrijpen" dat ze nu eenmaal alleen op die manier kunnen zeggen dat ze iets niet willen, zie je ook vaak al veel vroeger wanneer het weer "prijs" gaat zijn, zodat je die momenten langzaam maar zeker voorkomen kan. Elk beestje is anders, net als elk kind, je moet de aanpak vinden. En ja, als je gebeten wordt, wat dan nog hé, een goeie week later is de ergste beet ook veel beter, hoor!!
Bellekes, ocharme dat beestje!! Stel je eens voor dat jij, in verhouding, een ganse dag met een koe-bel rond je nek moet lopen als je juist dansles hebt ofzo en dus veel beweegt?? Hemeltje, ik zou van frustratie beginnen bijten dan, denk ik!!
Amai, ik mag er niet aan denken, ik zou compleet zot worden denk ik!!!
Margit, heb een beetje aan het snuffelen geweest op het forum en ik heb enorm pakkende dinges gelezen over jouw fretjes! Ik zat hier te bleiten achter mijn pcke dat mijn collega's kwamen vragen wat er was...
Maar om op korte tijd een aantal beestekes te moeten afgeven, is nooit plezant, zelfs als het er maar ene is... heb vorig jaar op korte tijd 2 honden moeten afgeven, de ene aan darmkanker ( Lupo was op 2 maanden tijd 27 kilo vermagerd) en de andere (mama Furia, moeder van Lupo en nog een aantal van mijn kloefers)had een egel opgegeten en was vanbinnen helemaal geperforeerd, awel, ik mis die nu nog elke dag! En vooral als er iets is, want mama Furia was zo'n schat en voelde zo enorm veel aan over hoe je je voelde, en wat er was... diehad geen woorden nodig om je te komen trooste, wat ze deed was al meer dan genoeg en sprak boekdelen... !@#$
Ik heb morgenavond met Hans afgesproken, dat hij Petrolleke eens kan bekijken en bestuderen
Ben eens benieuwd :?
Margit, heb een beetje aan het snuffelen geweest op het forum en ik heb enorm pakkende dinges gelezen over jouw fretjes! Ik zat hier te bleiten achter mijn pcke dat mijn collega's kwamen vragen wat er was...
Maar om op korte tijd een aantal beestekes te moeten afgeven, is nooit plezant, zelfs als het er maar ene is... heb vorig jaar op korte tijd 2 honden moeten afgeven, de ene aan darmkanker ( Lupo was op 2 maanden tijd 27 kilo vermagerd) en de andere (mama Furia, moeder van Lupo en nog een aantal van mijn kloefers)had een egel opgegeten en was vanbinnen helemaal geperforeerd, awel, ik mis die nu nog elke dag! En vooral als er iets is, want mama Furia was zo'n schat en voelde zo enorm veel aan over hoe je je voelde, en wat er was... diehad geen woorden nodig om je te komen trooste, wat ze deed was al meer dan genoeg en sprak boekdelen... !@#$
Ik heb morgenavond met Hans afgesproken, dat hij Petrolleke eens kan bekijken en bestuderen
Ben eens benieuwd :? Ik zal het hem zeggen! Ik veronderstel dat als Petrolleke meekomt naar de speelnamiddag dat hij zijn spuitjes gehad moet hebben? Want ik weet natuurlijk niks over zijn inentingen en zo verder en zo voorts, dus zal ik hem maar laten inenten he. De DA moet toch één van de dagen komen voor al de rest van honden en fretten hun vaccinaties te geven.
-
Margiet
- Moderator / Donateur
- Berichten: 4093
- Lid geworden op: wo jan 18, 2006 11:08 pm
- Taak: Opvang- & eventverantwoordelijke
Ga dan even bij "Medisch" kijken, ik heb daar enkele weken terug een samenvatting gezet van de juiste, noodzakelijke vaccinaties.
Als Petrolleke niet geënt is mag hij niet in de speeltuin, nee, voor zijn eigen veiligheid. Die van ons zijn in orde, die zullen dus niet ziek worden of zijn, maar hij is niet beschermd dan tegen de ziektes, komend van eventuele andere dieren (katten en honden zitten nl overal, hé?). Dat risico willen wij dus niet nemen, daarom mogen niet gevaccineerde fretjes niet in de speeltuin.
Als hij zijn eerste vaccinatie gehad heeft, is hij 14 dagen later wel beschermd, dus hou de kalender een beetje in het oog als het kan, dan mag hij meekomen!! Of hij dan met ons speelt of met andere fretsels, kan je nog bekijken!!
Als Petrolleke niet geënt is mag hij niet in de speeltuin, nee, voor zijn eigen veiligheid. Die van ons zijn in orde, die zullen dus niet ziek worden of zijn, maar hij is niet beschermd dan tegen de ziektes, komend van eventuele andere dieren (katten en honden zitten nl overal, hé?). Dat risico willen wij dus niet nemen, daarom mogen niet gevaccineerde fretjes niet in de speeltuin.
Als hij zijn eerste vaccinatie gehad heeft, is hij 14 dagen later wel beschermd, dus hou de kalender een beetje in het oog als het kan, dan mag hij meekomen!! Of hij dan met ons speelt of met andere fretsels, kan je nog bekijken!!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 101 gasten