Diedle is hier als fretje van een klein jaar binnengekomen net na de dood van Mikado, 4,5 jaar geleden. Het is altijd een tenger en mager fretseltje geweest, leek kerngezond want hij spookte constant vanalles uit, tot hij in maart 2008 plots doodziek was van een ernstige leverontsteking.
Een zware operatie en constant medicijngebruik (lichte chemo) hebben hem tot hier altijd overal doorgeloodst, al hebben we bange momenten gekend. Het is me wel altijd opgevallen dat Diedle regelmatig met zijn poepje over de grond schuurde, maar er leek nooit wat aan de hand te zijn.
Toen Jeanine enkele weken terug postte dat Jantje zo 'n last had van zijn anaalkliertjes, was ik hier ook al zwaarder aan 't twijfelen geslaan bij Diedle. Al enkele keren had hij een kleine verdikking gehad ter hoogte van die kliertjes, maar ook dat genas telkens zonder problemen. Vermits ik dat dus al sowieso regelmatig controleerde, was me enkele weken geleden al opgevallen dat het rond zijn poepje allemaal behoorlijk hard aanvoelde, helemaal niet zoals het normaal moet zijn.
Een kleine week terug wou Diedle niet spelen komen. Sinds hij op die chemo staat gebeurt dat wel eens af en toe, maar dan is het 's anderendaags weer helemaal oké en speelt ie weer lekker mee. Nu niet dus! Hij at zijn papjes goed, daar niet van, maar er zat geen leven in. Toch maar eens "nader onderzoek" gedaan en ik zag dat hij weer met zo 'n verdikking op zijn poepje zat. Deze keer toch echt wel groot vond ik en vermits we toch met Domino naar Ine moesten voor haar Lupron-spuitje, besloten we Diedle mee te nemen. Volgens mij was het nu wél serieus. Ik was ook sinds woensdag met antibiotica begonnen, ik vertrouwde het deze keer echt niet.
De anaalklieren zijn dus idd volledig opgezwollen, of er echt een ontsteking zit durfde Ine zo niet zeggen want ze wilde het niet riskeren er een ontsteking te gaan uitlokken door het open te duwen. Best was dat gezwelletje dus onder verdoving weg te nemen en dan te kiezen voor totale verwijdering van de anaalklieren of alleen van het gezwelletje en de rest proper te maken. Ik heb voor de korte pijn gekozen, alles ineens weghalen, ik wil geen herhaling zien in de toekomst. Diedle mag door die chemo (die ondermijnt zijn immuniteit) toch nooit mee naar speelnamiddagen of beurzen, in zijn groep is hij allang geaccepteerd, hij heeft die anaalmiserie voor niks meer nodig. Ik zou niet willen dat hij er later opnieuw last van krijgt, het schijnt nogal voor herhaling vatbaar te zijn als ze er eens mee sukkelen.
Het zou dus wel een behoorlijk zware operatie zijn, ik kan het me best voorstellen, het zal ocharme ook wel ellendig veel pijn doen op die plaats. Je kan het "gebruik" van die plaats nu eenmaal niet zomaar uitschakelen, hé, dat kan niet anders dan pijnlijk zijn. Ik moet zijn antibioticum in ieder geval verder geven tot na de operatie, Ine wou geen enkel risico extra nemen. Dinsdag moet ons klein zorgenkindje dus onder het mes, hopelijk toch, want Ine staat op bevallen!! Ze heeft me wel gezegd dat ze, als ze nu net dan zou bevallen, het enkele dagen later toch zelf zou komen doen, maar voor ons kereltje hoop ik toch dat hij er dinsdag zelf al van verlost is.
En voor mijn eigen zenuwen hoop ik het eigenlijk ook, ik ben er weer niks gerust in. Na zijn vorige operatie was hij zo miserabel, ik mag er niet aan denken dat het nu hij bijna 3 jaar ouder is, nog wat zwaarder zou kunnen zijn ...
terug in!! Was lang geleden dat ik hem nog eens bezig gezien had met verwoede pogingen om ergens te geraken waar hij echt niet mag zijn!! 
Ik zal dat best eens met de andere fretjes vergelijken nadat zij net geweest zijn. Misschien vals alarm nu? 
) Maar kan het dan toch niet misschien zonder operatie?
Nog even geduld en dan weten we wat er met Diedle gedaan is.
.
. Hij is dan heel stilletjes van de bak naar zijn dekentjes getrokken, waar hij nog een paar minuutjes met zijn oogjes dicht zat en zijn snoetje op de fleece, je zag gewoon dat het echt pijn deed. Ik vrees dat dat de eerste dagen nog niet weg gaat zijn, al mag het van mij heel snel beteren, echt vreselijk om hem zo te zien kijken. Je wil helpen en je kan niets doen, hem alleen troosten achteraf ...
. Maar ondanks alle pijn, wil hij toch ook wat rondlopen zodra het ff mogelijk is hier tussen alle andere groepen in. 