Wat een moeder leiden kan ...
Geplaatst: di mei 31, 2011 2:06 am
Met de regelmaat van de klok hoor je mama's wel eens zuchtend "Wat een moeder lijden kan" zeggen. Ik heb het echter bewust anders geschreven ...
Ons Nicky beviel op 6 april van een prachtig nestje pups, kleine wormpjes van enkele centimetertjes die deze week als "echte" fretten naar een eigen baasje mogen. Sammeke, Nicky's mama
, deed net een week later op 13 april hetzelfde. Beide mama's waren supermoedertjes, kwamen de eerste week zelf amper aan eten toe, ze bleven continu bij hun kindjes. De pups groeiden naar wens, het nestje van Nicky kon héél snel zelf eten en op de bak gaan, Nicky's taak zat er (vooral volgens haar) stilaan op.
Sammekes kleintjes kwamen, rekening houdend met de week verschil, even prima aan, tot plots in de week van de 18de (ze waren net 5 weken) mei ... Sam hield het voor bekeken, was die hele meute beu en wou de kooi uit. Heel begrijpelijk, vorig jaar liepen de mama's al rond na een dag of 3, Sam noch Nicky hadden tot nu toe een "poot" buiten de kooi willen zetten!!
Nadat Sam wat zenuwachtig op- en afliep in de veranda, hier en daar een kat probeerde te bijten en Jefs slipper te lijf ging, besloten we haar terug te zetten, dat was het blijkbaar toch niet. Ze begon van nervositeit te sleuren en te zwieren met de (piepende) pups, het was gewoon vreselijk om haar zo bezig te zien. Vorig jaar heeft ze echter ook zo 'n periode gehad toen ze met Nicky (toen 7 weken) naar hier kwam. Ze wou Nicky ook niet meer bij haar en beet haar letterlijk aan de kant. Het enige wat er hier op zat was, na 4 dagen afzien en twijfelen, Sam weghalen bij haar pups! 
De kleintjes waren ondertussen sterk vermagerd al gaf ik hen Waltham en geweekte brokken, meer dan wat sabbelen op de kuikentjes konden ze nog niet en kippenhartjes vonden ze ook nog niet lekker. Ik worstelde met de vraag of ik de kleinsten bij Nicky zou leggen, die van haar konden gerust zonder haar verder, die aten compleet zelfstandig en bij mama drinken was ook al afgelopen. Dat was dan nóg een probleem bij, Nicky zat zo goed als zonder melk. Bang dat Nicky iets zou doen aan één kleintje, bang dat Nicky geen enkele andere pup zou accepteren, bang voor 101 dingen maar als de nood echt groot wordt, moet je soms knopen doorhakken en iets riskeren, hé!
Nadat de kooi weer eens ververst was en de pups een beetje afgespoeld (Sam deed echt niets meer aan hen en ze gingen dus echt overal!!), heb ik Nicky gewoon uit haar kooi genomen en tussen die bende van 8 snotjes gezet. Acht krijsende kleintjes die "een mama" misten en op haar afvlogen, heel de buurt bij elkaar krijsend! Nicky's eerste reactie was : "oeps, was da??" en het volgende moment begon ze de eerste pups kort bij haar te wassen. Ze heeft wat werk gehad, het waren echte viezeriken ondertussen (zie foto
) en omwille van dat lage gewicht en het klein zijn durfde ik er amper met water aan te beginnen.
Alles werd op 48u tijd zoals het bij Nicky's pups was gegaan! Ze eiste voor zichzelf de kleinste "wc" op als haar rustplaats tussen het voeden in, daar kroop ze bij haar pups in, daar kwamen na een tijdje haar pup rustig tegen haar aanslapen. Ook nu eiste ze die plaats weer op en ook nu mochten de pups er bij komen liggen zolang ze braaf waren. Op 2 dagen tijd veranderde de kooi van één groot toilet naar een puppenkooi met een behoorlijk gebruikte bak na 12u, niet één poepje lag er nog op de dekentjes! De 8 pups, zelfs het hele kleintje dat tot 104gr teruggevallen was, gingen op de bak. Hoe ze het aanleert aan die inmiddels 15 pups dus, geen idee, ik heb haar nooit weten sleuren met een pup, nooit gekrijs geweten van een pup die niet akkoord ging, ze kunnen het gewoon ook weer allemaal!!
Ons Nicky was eigenlijk veel te jong zwanger naar mijn mening, ze was zelf nog zo "mijn pup", nog lang geen jaartje oud, amper 9 maanden toen ze beviel. Nu heeft ze, na haar eigen 7-tal, ook nog de 8 pups van haar mama "gered", die waren er echt niet allemaal doorgekomen als zij niet geholpen had. Zelfs Daniëla die toch al wat ervaring met pups heeft, zag het niet goedkomen en had me al verwittigd dat ik me moest voorbereiden op het nog verliezen van enkele pups. Maar ons Nicky, onze geweldige mama, heeft het dus allemaal in prima baantjes geleid!!!
En dat ik bere-trots ben op mijn Nicky-meid, moet ik niet meer zeggen, zeker??
Ons Nicky beviel op 6 april van een prachtig nestje pups, kleine wormpjes van enkele centimetertjes die deze week als "echte" fretten naar een eigen baasje mogen. Sammeke, Nicky's mama
, deed net een week later op 13 april hetzelfde. Beide mama's waren supermoedertjes, kwamen de eerste week zelf amper aan eten toe, ze bleven continu bij hun kindjes. De pups groeiden naar wens, het nestje van Nicky kon héél snel zelf eten en op de bak gaan, Nicky's taak zat er (vooral volgens haar) stilaan op.Sammekes kleintjes kwamen, rekening houdend met de week verschil, even prima aan, tot plots in de week van de 18de (ze waren net 5 weken) mei ... Sam hield het voor bekeken, was die hele meute beu en wou de kooi uit. Heel begrijpelijk, vorig jaar liepen de mama's al rond na een dag of 3, Sam noch Nicky hadden tot nu toe een "poot" buiten de kooi willen zetten!!
Nadat Sam wat zenuwachtig op- en afliep in de veranda, hier en daar een kat probeerde te bijten en Jefs slipper te lijf ging, besloten we haar terug te zetten, dat was het blijkbaar toch niet. Ze begon van nervositeit te sleuren en te zwieren met de (piepende) pups, het was gewoon vreselijk om haar zo bezig te zien. Vorig jaar heeft ze echter ook zo 'n periode gehad toen ze met Nicky (toen 7 weken) naar hier kwam. Ze wou Nicky ook niet meer bij haar en beet haar letterlijk aan de kant. Het enige wat er hier op zat was, na 4 dagen afzien en twijfelen, Sam weghalen bij haar pups! De kleintjes waren ondertussen sterk vermagerd al gaf ik hen Waltham en geweekte brokken, meer dan wat sabbelen op de kuikentjes konden ze nog niet en kippenhartjes vonden ze ook nog niet lekker. Ik worstelde met de vraag of ik de kleinsten bij Nicky zou leggen, die van haar konden gerust zonder haar verder, die aten compleet zelfstandig en bij mama drinken was ook al afgelopen. Dat was dan nóg een probleem bij, Nicky zat zo goed als zonder melk. Bang dat Nicky iets zou doen aan één kleintje, bang dat Nicky geen enkele andere pup zou accepteren, bang voor 101 dingen maar als de nood echt groot wordt, moet je soms knopen doorhakken en iets riskeren, hé!
Nadat de kooi weer eens ververst was en de pups een beetje afgespoeld (Sam deed echt niets meer aan hen en ze gingen dus echt overal!!), heb ik Nicky gewoon uit haar kooi genomen en tussen die bende van 8 snotjes gezet. Acht krijsende kleintjes die "een mama" misten en op haar afvlogen, heel de buurt bij elkaar krijsend! Nicky's eerste reactie was : "oeps, was da??" en het volgende moment begon ze de eerste pups kort bij haar te wassen. Ze heeft wat werk gehad, het waren echte viezeriken ondertussen (zie foto
) en omwille van dat lage gewicht en het klein zijn durfde ik er amper met water aan te beginnen. Alles werd op 48u tijd zoals het bij Nicky's pups was gegaan! Ze eiste voor zichzelf de kleinste "wc" op als haar rustplaats tussen het voeden in, daar kroop ze bij haar pups in, daar kwamen na een tijdje haar pup rustig tegen haar aanslapen. Ook nu eiste ze die plaats weer op en ook nu mochten de pups er bij komen liggen zolang ze braaf waren. Op 2 dagen tijd veranderde de kooi van één groot toilet naar een puppenkooi met een behoorlijk gebruikte bak na 12u, niet één poepje lag er nog op de dekentjes! De 8 pups, zelfs het hele kleintje dat tot 104gr teruggevallen was, gingen op de bak.
Hoe ze het aanleert aan die inmiddels 15 pups dus, geen idee, ik heb haar nooit weten sleuren met een pup, nooit gekrijs geweten van een pup die niet akkoord ging, ze kunnen het gewoon ook weer allemaal!!Ons Nicky was eigenlijk veel te jong zwanger naar mijn mening, ze was zelf nog zo "mijn pup", nog lang geen jaartje oud, amper 9 maanden toen ze beviel. Nu heeft ze, na haar eigen 7-tal, ook nog de 8 pups van haar mama "gered", die waren er echt niet allemaal doorgekomen als zij niet geholpen had. Zelfs Daniëla die toch al wat ervaring met pups heeft, zag het niet goedkomen en had me al verwittigd dat ik me moest voorbereiden op het nog verliezen van enkele pups. Maar ons Nicky, onze geweldige mama, heeft het dus allemaal in prima baantjes geleid!!!
En dat ik bere-trots ben op mijn Nicky-meid, moet ik niet meer zeggen, zeker??
Als alles oké gaat de volgende dagen, breng ik hem over 10 daagjes mee naar Rillaar!!