Onze week hier stond behoorlijk vol, Caroline werd dan zondag ook nog ziek en we zaten op enkele dagen tijd met 4 sukkelende fretten. Ons Syriana lag vrijdagnacht, na eerst gewoon rondgehuppeld te hebben, in shock in haar mandje toen ik nog eens ging kijken, onze Djembé liep zaterdag ineens op 2 voorpootjes, de achterpootjes achter zich aanslepend, Satan die terug hier zit nadat ie 3 jaar geleden geadopteerd zit heeft blijkbaar niks gereageerd op zijn implantaat en Minney werd elke dag maar hyperkinetischer, wou al ff geen brokjes meer en stortte zich al weken voor je voeten om toch maar pap te krijgen. Honger tot en met, wat de weegschaal ook aangaf, die daalde stilaan maar aan 3 potjes Waltham begin ik niet, zo gezond is dat nu ook niet bij een fret van nog maar 4 jaar en (zaterdag) 9 maanden. Ik vermoedde tandproblemen dus.
Syriaantje is heel even uit de shock geraakt, maar haar lijfje kon niet meer, ze lag waar ze lag, plaste zich vol en at niets meer, ik wist dat we maandag afscheid moesten nemen. Ik moest echter met Caro naar de dokter, afspraak was dat Jef naar Ine ging. Hij heeft de kleine meid niet meer moeten meenemen, ze glipte stilletjes naar de overkant de nacht van zondag op maandag, gelukkig niet alleen ...
Mijn mooie, zo donzige, lieve schat, we missen je, maar je had je rust verdiend, mijn snuitje ...De rest werd wel bekeken door Ine, diagnoses gesteld en idd, Minney moest voor de tandjes komen. Vandaag weer zo 'n helse dag hier, Jef moest dan nog de hele dag gaan helpen ergens, maar ik ging dan vanmorgen met Minney, Satan en Faith, de poppemie van Edwin richting Hasselt. Het prutske van Edwin heeft ook insulinoma, ging ineens weer achteruit en met dat mijn auto ook "ziek" blijkt en zo moeilijk doet, reed ik niet graag 2x naar Hasselt. Afspraak was dan ook dat ik het trio weg bracht en dat Edwin hen 's avonds halen ging. Rond 13u had ik van Ine gehoord dat alles prima verlopen was maar dat ze van Minney toch ook bloed had getrokken, ze was toch wel echt magertjes en klein. Ja, normaal als ze goed is van gewicht, weegt ze een 480gr, de laatste week was het 412gr, wat wil je als je maar 1 papje per dag eet en hooguit enkele brokjes??
Theis kwam eens kijken wat er aan mijn auto scheelde en we vertrokken voor een ritje, Jef wachtte Minney en Satan op ... We waren net de autosnelweg opgedraaid toen Edwin Theis belde. Mijn gsm lag nog thuis, er was iets niet goed met Minney, ik moest terugrijden enz ... Theis snapte het niet goed, ik eerst ook niet, de paniek klonk wel door in Edwins stem toen ik uiteindelijk vroeg of Minney nog leefde en hij antwoordde dat hij dacht van niet ...
Doordat we al op de snelweg zaten moesten we tot de volgende afrit door en dan het hele stuk naar thuis terug, het heeft een dikke 20min geduurd voor we er waren. Theis begon al wat meer te rijden maar ik had, zeker nadat ik Syriana vandaag net naar het crematorium had gebracht en ons Zoortje vandaag pas 4 weken weg is, zoiets van, alléé, 't is weer zo ver! Je geraakt door eigen vermoeidheid en alle zorgen zo murw als dit gebeurt in zo 'n korte tijd, ik kon nog amper iets voelen. Geen paniek, geen angst, geen pijn, geen tranen, tja, maar naar huis om hetzelfde vast te stellen als wat Edwin en Jef gezegd hadden ...
Toen we hier aankwamen haastte ik me zelfs de auto niet uit, mijn raam was niet dicht (allemaal van die prutsen die me nu in beelden voor mijn ogen afspelen) dus ik vroeg aan Theis van het contact even terug op te zetten, ik ging gewoon rustig binnen en toen ik de deur van de garage open deed stond Edwin daar, tranen in de ogen, sorry zeggend en hij wou (denk ik) zeggen dat Minney nog wakker en alles was bij Ine maar ik denk dat ik eerder sorry mag zeggen over de manier waarop ik binnen ineens handelde. Ik weet echt niet wat er ineens door me heen ging, ik denk zelfs dat ik gewoon niks dacht, ik ben gewoon doorgelopen en heb kortaf gezegd dat ik Minney wou zien. Jef had haar vast, nog steeds wat wrijvend over haar, maar zei dat het gedaan was, ze was dood. Ik heb haar vastgepakt, de paar meter naar de zetel gestapt en heb haar plat gelegd en automatisch hard gewreven, vooral ook in die zo kleine hartstreek of wat daar nog allemaal ligt, ondertussen kijkend naar haar oogjes die me open aanstaarden. Na zoveel keren afscheid nemen van diegenen die je lief zijn, ben je dat "zicht" nu wel gewend, maar toch, het doet verdomd vies als je het snotje dat je 's morgens springlevend binnenbracht zo terug ziet nog geen 12u later ... Maar net die ogen zeggen ook als alle leven "weg" is, ik noem het dan alsof ze gebroken zijn, zonder enige uitdrukking nog en dat deed me doorgaan bij Minney. Als allerlaatste poging begon ik een soort mond-op-mond beademing, ik had het wel eens op tv gezien maar kan er zelf niks van maar ineens zie ik dat haar oogjes zich sluiten en dacht ik een glimp op te vangen van een bewegende borstkas. Nog geen halve minuut later riep Theis ineens ook "Ja, ze ademt" dus heb ik Ine terug gebeld (in de auto had ik al gebeld om te vragen of iets op deze reactie gewezen had) en gezegd hoe het hier stond. Dat het een goede Da is, dat wisten we, maar verdorie, als Minney hier doorkomt, krijgt ze een bos bloemen afgeleverd door Minney herself, hoor!
Ze gaf me enkele tips die ik ook wist, maar je bent aan 't masseren, aan 't beademen enz ... , ik kon haar niet laten liggen om pap te maken en druivensuiker enz... te gaan halen. Theis en Edwin hebben dan alles aangesleept, Jef verdween naar de andere fretten om daar verder te doen, volgens mij had hij iets van "dat lukt toch nooit" en wou hij liever geen valse hoop koesteren. Ik weet dat ik vanbinnen ook tegen mezelf zei van niet te blij te zijn dat ze toch nog reageerde, het kon immers even snel weer voorbij zijn.
Een klein uurtje later was het idd weer bijna over en zei Ine (die op een feest zat!!) me dat ik altijd mocht opkomen. Met zuurstof en een couveuse zou mss veel goedgemaakt kunnen, Minney was immers nog steeds niet terug "warm", haar temperatuur was niet meetbaar (terwijl ze bij Ine zelfs al rondgelopen had, hé!!). Toen ik antwoordde dat ons muis die 3 kwartier naar Hasselt niet overleven zou volgens mij zei ze de dichtstbijzijnde Da van wacht te contacteren en te vragen om een antisedant in te spuiten, een tegengif op de weinige narcose die ze gehad had, ze was hoofdzakelijk met gas geopereerd van dat ene verwijderde tandje en de poetsbeurt. Dat autootje van Theis rijdt snel en vooral warmt snel op dus wij direct gebeld naar de Da hier 5min verder en hup, er naartoe. Warmwaterkruikjes, dekentjes e.d rond Minney, ze was nog steeds zo koud.
Hier kan ik het verhaal eindelijk wat inkorten, anders zou ik mijn ongenoegen over de behandeling daar mss te zeer uiten en dat wil ik niet, tenslotte is er dankzij hun spuitje mss toch een kans dat Minney het haalt ... Ze wilden het wel niet inspuiten eerst, dat had geen zin na meer dan 3u, dan was toch al alles weg enz... maar uiteindelijk deed ze het dan toch. Ze kende wel de dosering niet en kreeg het juiste nummer naar Ine niet ingetoetst, dus, terwijl ik net Ine zelf aan de lijn had, zat het tegengif in Minney. Het was wel "wat" meer dan Ine zei, Minney begon ook binnen de minuut te reageren en was na 2 minuten een bibberende tijdbom!! Ik zei dat dat rillen waarschijnlijk betekende dat Minney zichzelf terug begon op te warmen maar het was volgens haar een epilepsie-aanval. Na nog geen halve minuut moest ze me dan toch gelijk geven dat het geen epileptische aanval was, maar idd, Minney was vreselijk nerveus, draaien, keren, willen braken, krabben aan haar mondje (behoorlijk ellendig dus!!) maar wél wakker. De Da van wacht zei dat ze wel de nacht moest blijven maar ik had al tegen Ine gezegd dat ik dat zelfs niet in Hasselt wou als we hadden kunnen gaan, ik wou Minney geen volledige nacht alleen laten bij een Da, om het even welke, als ze toch zou overlijden, wou ik bij haar zijn zodat ze niet alleen zou zijn. Na bijna 6 jaar vind ik het nog steeds vreselijk dat onze Mike niemand bij zich had op dat moment, dat wil ik echt niet meer.
Ik heb gezegd dat ik goed weet dat het op eigen verantwoordelijkheid was want dat moest ze me toch nog even zeggen samen met nog eens de uitleg over dat spuitje dat toch niks kon helpen want dat dat te laat was enz ... maar we zijn naar huis gereden met een wakkere Minney, weliswaar nog lang niet oké, maar vermits ze zo nerveus ronddraaide en zich in 100 bochten tegelijk wrong, was haar doorbloeding volgens mijn medische kennis tenminste weer op gang geraakt!
De laatste telefoon van Ine vanavond wees dan uit dat deze over-reactie waarschijnlijk kwam door het anti-gif, nu was dat weer teveel geweest, maar we wachten allebei toch angstig af wat morgen brengen gaat. Ik durf amper slapen te gaan en ben ook behoorlijk bang voor wat het bloedonderzoek zeggen gaat. Iets is absoluut niet in orde, tenzij ze louter zo gereageerd zou hebben op de korte narcose.
Edwin en Jef, sorry dat ik zo kortaf was, dat ik doorliep zonder meer Edwin en dat ik jou Jef, Minney zomaar uit je handen nam, ik weet echt niet wat me ineens zei van niet op te geven en alles te proberen wat je als "leek" kan doen. Ik was bereid los te laten, elke narcose heeft nu eenmaal gevaren, maar niet voordat ik dat zelf zag. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ons kleine muis morgen weer wat meer "de oude" is, dat ze niet toch nog besluit weg te gaan vannacht, maar haar temperatuur was rond 00u30 opnieuw 38.4°C en één fotootje met mijn klein toestelletje, bevestigt hopelijk de woorden van Ine toen ze me zei : "Ik denk dat dat wel goed komt!"
Die Da van wacht zei dat we ons Minney vannacht best rustig en donker en stil zouden leggen, maar ik moet zeggen, net als bij haar castratie van zoveel jaar geleden, is mijn spinnetje pas echt rustig gaan uitrusten toen ze terug bij haar vriendjes lag!!
Laat ons hopen dat ik dit topic snel met een vrolijke noot mag afsluiten ... 
Ik had net Luc aan de lijn, Ine was nog niet binnen en zo te horen hebben ze alle mogelijke oorzaken die dit hebben kunnen veroorzaken, uitgebreid besproken ... Er is in ieder geval al overwogen daar om in 't vervolg de verdoofde fretsels, al hebben ze hen al wakker en actief gezien, voor de zekerheid een tegengif te spuiten. Ze zijn ook zo verdomd klein, hé, zeker van die muizengevalletjes zoals ons Minney. 
, ik ga nog niet wanhopen dus ...)
)
