Toen ik hem uit zijn dekentje nam en in de kooi legde, ging hij onmiddellijk liggen, zonder het actieve gespring om een snoepje zoals anders. Ik vond het raar, gaf toch een stukje kip maar nee, hij wou niks. Ik zeg nog tegen Kristof hier dat ik vrees dat ik wat overmoedig ben geweest met mijn blij "juni-gevoel", want dat Diedles gedrag me niks aanstaat.
Vanmorgen stond hij net als de anderen op de uitkijk toen ik opstond, maar ik moest al om 8u met Kris in 't ziekenhuis zijn, dus meer dan een "goeiemorgen jongens" kon ik niet geven. We hebben dan vast gezeten in het ziekenhuis tot 13u, dan moest ik naar de garage en de keuring, vervolgens ontdek ik thuis dat mijn diepvriezer blijkbaar helemaal ontdooid is zonder enige reden en kon ik zo 'n groot ding vol rotte boel gaan leeeghalen en in zakken doen om naar 't stort te brengen. Dat ontdooien moet al enkele dagen bezig geweest zijn, we zijn hier nu, 6u later, nog niet van de stank af van alles wat bedorven was. Het kuiswerk was navenant, om 18u40 was ik klaar met alles en kon ik pas weer aan de fretjes beginnen.
Diedle kwam niet eens meer kijken, dus mijn hart stond al stil. Dadelijk een trapje genomen, hij slaapt altijd op de 3de etage van de Nation, daar kan ik zo niet bij en daar lag hij als een hoopje ellende, zichzelf natgeplast, op zijn dekentje. Ik heb geen minuut getwijfeld, ook niet naar de Da gebeld, maar Diedle in de carrier gestoken en richting Da gegaan. Daar was het nog ik weet niet hoelang wachten en ondertussen zag ik dat mijn kereltje helemaal uitgedroogd was. Het rare is dat hij gisterenvoormiddag nog heel gezond leek en nu, nog geen 36u later, zo ziek.
't Was dinsdagavond, Ine was er niet, dus heeft Tom ons geholpen. Het enige wat echt merkbaar was aan Diedle was dus idd die uitdroging en dat hij bij het onderzoeken ineentrok van de pijn als Tom aan zijn buikje kwam. Er zijn dan foto's genomen en het zag er eerst nog niet zo slecht uit volgens Tom, maar er zijn 3 "steentjes" te zien op een plaats waar het normaal niet voorkomt, dus niet in gal of nieren en zijn lever is vergroot. Dat kan natuurlijk vanalles zijn, van het minst erge tot fataal, dat zal het labo moeten uitwijzen. Maar Tom wou nu geen bloed trekken, er werd nu toch niets meer opgehaald vanavond en Diedle was al zo zwak, hij hing er als een lappenpop bij, geen reactie, niks meer.
Tom heeft hem dadelijk een infuus gestoken, het eerste zakje was al leeggelopen tegen de tijd dat ik doorging, maar Diedle ademde plots vreselijk gejaagd. Toen ik uitleg vroeg aan Tom zei hij dat dat kwam omdat hij dat vocht zo snel had binnengekregen, dat zou zich de "gemakkelijkste" weg zoeken en zo in de longen komen, waardoor hij even wat last met ademen had. Het erge is dat het nog helemaal niet over was toen ik door moest gaan, Tom moest nog naar een spoedgeval en dat Diedles staart heel dik stond toen ik afscheid nam. Tot nu toe is het precies nog niet geweten door alle Da's dat dat een slecht teken is, dat dat wil zeggen dat het fretje zich absoluut niet goed voelt. Toen ik ons Noets liet inslapen, maakte zij ook een dikke staart, waarbij ik er Tom attent op maakte, maar daar had hij nog nooit van gehoord, zei hij. Ook nu leek het hem niets meer te zeggen, hij zei dat alles wel goed zou komen. Hij verwachtte eigenlijk toch geen slechtere evolutie vannacht, terwijl ik dus doodsbang ben dat het wél fout gaat lopen. Diedle heeft nog een pijnstiller gekregen en Primperan tegen eventuele misselijkheid en nu kan ik niets doen dan afwachten ... Ik heb net nog even gebeld, maar Luc, de andere Da, is jarig vandaag, hij is wel van wacht vannacht maar was niet meer langs de praktijk geweest, dat ging Tom mss nog doen en Tom krijg ik nu zelf natuurlijk niet vast, want die is niet van wacht.
Dieke, mijn kleine jongen, vecht hiertegen hé, wat het ook mag zijn, je bent nog veel te jong, veel te speels, veel te ondeugend om al weg te gaan. Lieve schat, ik kan echt nog lang niet zonder je, zet door hé ventje, we missen je!!
de moed niet laten zakken he 
