Diedle plots ziek.

[Dorinda]

Oef, ben ik blij dat hij door de operatie is gekomen! Komaan hé lieve schat, zet hem op je kan het! En als je beter bent krijg je een enorme dikke knuffel van je tanteke!

[koyotito]

hey margit,

vind superspijtig van je fretje, maar met een beetje geluk slaat de antibiotica goed aan en is die ontsteking binnen de kortste keren onder controle!
Komaan Diedeltje! Laat u niet kennen!

[weazel]

Diedelke , laat ze een poepje ruiken man .
Je kaarsje brand hier sinds vanmorgen .

Margit , bino's zijn taai en hij zal er zich doorheenslaan.

[theis]

Oei oei diedleke toch ~_~
De laatste keer dat ik hem gezien heb zou je echt niets aan hem gemerkt hebben.
Echt raar dat het plots allemaal zon vaart kan lopen, maar het zijn idd taaie beestjes die fretjes dat hebben we al vaker gehoord.
Ze hebben een enorme levenslust laten we maar hopen dat deze sterk genoeg is zodat hij zich hieruit kan vechten.
Komaan diedle laat je niet kennen, wij duimen alvast!

[jeanine]

Margit nog even doorbijten. Je Diedl is een flink ventje en zal wel vechten om het te halen. Soms merk je heel kleine veranderingen op die je niet t'huis kan brengen en de volgende dagen merk je weer niets. Een fret lijkt wel meester in het verbergen tot hij echt niet meer verder kan. Dit maakt het ons dubbel zo moeilijk om iets op te merken en er rest dan alleen heel snel ingrijpen om het beestje te helpen. Een allert baasje is wat ze nodig hebben om het telkens weer te halen. Jij bent zeker het baasje dat fretmans zich wensen kan en voor jou zal hij zijn beste beentje nu voorzetten met de hulp van de da. Wij duimen hier voor Diedl.

[Tineke]

margit het is al positief dat het wss niet tumoraal is.
hoewel een ontsteking natuurlijk ook niet niks is he.
ik hoop dat de antibiotica heel snel aanslaat en dat diedle niet teveel moet afzien.
margiet, hou je sterk he voor diedle en ook voor al jouw andere schatten.
als ik iets kan doen...je hebt mijn nr he

een heel dikke knuffel voor jullie allemaal daar!

wij blijven duimen voor diedle

[Margiet]

Heel hartelijk bedankt allemaal, namens Diedle en mezelf, alle kaarsjes samen lijken hem tot nu toe toch nog hier te laten ...

Vanavond ben ik dan eerst naar de apotheker gegaan, zijn nieuwe medicatie halen die hij een maand zou moeten nemen. Een samenstelling van antibiotica met iets dat dezelfde positieve werking heeft als cortisone, maar niet de negatieve. Dit middel zou de immuniteit van de lever vergroten, die zou dan meer kunnen "verwerken" zonder zelf ziek te worden. Het klinkt allemaal zo mooi, laat ons hopen dat het waar mag zijn.

Toen ik wegging bij hem vanavond om 19u, lag hij nog net hetzelfde als op de foto hierboven. Ik kon zien dat hij geplast had, zijn niertjes doen het dus nog goed, maar van wakker worden was geen sprake. Enkele keren reageerde hij wel op mijn stem, dan trilden zijn pootjes even, maar ik heb me dan maar zo stil mogelijk gehouden en hem alleen gestreeld, ik laat hem liever slapen, dan voelt hij tenminste de pijn niet zo. Dat is ook de reden waarom Ine hem na de operatie niet wakker wou spuiten, hij zou te erg van streek kunnen geraken van de pijn en door onrustigheid ergere dingen veroorzaken. Nu heeft hij ook nog een lading pijnstillers erbij, daarmee duurt het uitslapen van zijn roes waarschijnlijk ook zo lang. Ik vind het alleen erg dat hij nu waarschijnlijk vannacht gaat ontwaken, helemaal alleen, en niet gaat weten wat er aan de hand is of waar hij is. Hij zit dan vast aan dat infuusje, maar een fret kennende is dat een peuleschil om dat over te bijten, hé ?

Hopelijk zijn al mijn zorgen voor niets, is mijn ventje vannacht nog wat KO van de medicatie en wordt hij morgen wat allerter tegen de tijd dat de Da's of ik er zijn. Om 7u30 is de poetsvrouw daar, dan bel ik gewoon even om te vragen of hij nog leeft, want wachten tot 9u als de rest er pas is, is me echt nog een eeuwigheid. Nu weet ik ook dat Nicole me geen steek zal wijzer maken, maar zij ziet toch tenminste of hij nog rustig ademt enzo, dan weet ik meer dan niks. En om 9u sta ik daar, ik tel de uren, zelfs de minuten af!! Hoe kan een dag soms zo vliegen en dan vandaag zo onmenselijk traag gaan???

Lieve Diedlemans, blijven vechten, hé schat, je bent nu al zo ver geraakt. Morgenvroeg sta ik er weer, morgenmiddag en morgenavond ook en wie weet, als alles eens heel erg wil meezitten, geeft Ine ons dan een ticketje om zaterdagmiddag weer samen naar huis te mogen. Ik mis je, bollewol, slaaplekker en denk eraan ... blijven leven, hé!! Mickey, Minney, Balou, Djembé en ik hebben je nog heel hard nodig, xxx

[Margiet]

Vandaag geen poetsvrouw bij onze Da om 7u30, doodsbang afgewacht tot 9u om terug te bellen en dan blijkt Ine met heel wat spoedgevalletjes te zitten. Om 9u50 telefoon : een bedrukt klinkende Ine. Ze kent me ondertussen en weet dat ik al schrik heb als ik haar nummer zie verschijnen op mijn gsm, dus begon ze met "Diedle maakt het naar omstandigheden goed, hoor". Mijn hart dat even stilstond kon weer verder kloppen ...

Vanmorgen heeft hij zijn eerste orale medicatie gehad in een bodempje AD en dat heeft hij netjes opgesnoept. Hij mocht dan even van het infuus af en heeft wat rondgestrompeld door de praktijk met zijn pootje in een reuzegroot verband, zodat hij er het naaldje niet kon uitprutsen. Na 5 minuutjes vroeg hij om weer te mogen gaan slapen, heel normaal zei Ine want hij is erg verzwakt door die ontstekingen. Maar, en nu komt het, als alles blijft zoals het tot nu toe gaat, mag ik hem tussen 17u00 en 18u00 gaan halen!!!!

Ine verwittigde er wel voor dat hij de eerste dagen zeker nog niet springlevend gaat zijn, hij is nog doodop en zwakjes, maar als hij nu toch op orale medicatie staat kan ik hem dat even goed geven als dat hij het daar krijgt volgens haar. Dan ligt hij rustig in zijn eigen omgeving, is hij niet meer zo triest omdat hij daar in die couveuse moet liggen en krijgt hij extra aansterkende aandacht in de vorm van knuffels en knuffels en knuffels!!

De angst dat die telefoon toch weer gaat gaan vóór 17u om te zeggen dat het toch niet allemaal oké blijft is er nog, maar ik begin zo heel voorzichtigjes te hopen dat mijn klein ventje het ergste overwonnen heeft. Nu gingen ze hem nog 100cc vocht geven tegen vanavond zodat hij zeker genoeg reserves meekrijgt voor die eerste, nog moeilijke uren en dan mag dat ellendige naaldje er na 4 dagen eindelijk uit. Mijn kleine schat is langs alle kanten kaalgeschoren ocharm, 't is net een klein gepluimd kipje!! Maar dat verandert niets aan de lieve fret die hij is hé, hij is er nog, dat is echt alles wat voor me telt nu.

Zou zo 'n dierenarts een idee hebben hoeveel hun werk voor ons betekenen kan? Zouden ze beseffen hoe enorm dankbaar we hen kunnen zijn? Het is hun werk ja, en ze worden er heel goed voor betaald ook, maar wat Ine me nu teruggeeft, mijn klein Diedletje, is zoveel meer, ze moest eens weten hoe dankbaar ik haar ben ...

Lieve kleine Diedlemans, doe zo verder hé vriend, nog 5 uurtjes en ik kom je halen, oké??

[sah]

oh, dat klinkt inderdaad wel goed!
Hopelijk geneest hij snel!

[jeanine]

T'huis kan hij waarschijnlijk in alle rust herstellen en genieten van de aandacht. Nog even duimen voor Diedl zijn herstel.

[Margiet]

Om 17u15 stond ik bij Ine, toch nog bang om hem weer ellendig te zien zoals gisteren, maar mijn dapper ventje lag eindelijk weer opgerold in zijn ongezellige dierenarts-carrier, weliswaar zonder dekentje ofzo want anders zou hij zich hebben kunnen opstroppen met de kabel van het infuusje, maar hij lag rustig te slapen, lekker warm gehouden door de rode lamp. Toen ik naast hem stond en even riep ging dat kopje omhoog, wrong hij zich onder zijn kabeltje uit en probeerde naar me toe te komen! Het was zo 'n opluchting na gisteren en die ellenlange dag en nacht van vandaag ...

Ine verwijderde dan het infuusje, het bloedde behoorlijk dus na wat afdrukken ging er een drukverbandje op en een (roze!!) windeltje rond en mochten we gepakt en gezakt naar huis. Tegen dat we 5min later thuis aankwamen was dat roze ding het eerste wat me tegemoet kwam!! :P Mijn kleine held had het op die korte tijd losgeprutst gekregen, eindelijk weer iets dat typisch onze Diedle is!!

Een uurtje geleden heeft hij nog wat medicatie gehad, ik was bij het uitlaten van alle andere fretten bij de laatste lichting in slaap gevallen (@) , en ik moet zeggen dat hij heel blij was mij te zien komen met mijn potje AD. Ik had er niet teveel ingedaan, ik wou zeker zijn dat zijn medicatie eerst binnen zou zijn, maar hij vroeg dadelijk nog een beetje bij, een kwart koffielepeltje maar, maar alles wat binnen is, is binnen, hé!! Daarna wou hij weer gaan slapen, is dan nog eerst mooi op het bakje gegaan maar je zag goed dat het eten op zich hem weer had uitgeput, hij viel echt ter plaatse neer en ging pas verder onder zijn dekentje liggen toen ik hem zelf verschoof.

De operatie heeft hij overleefd, hij ziet er ietsjes beter uit dan eergisteren, maar hij is idd stik- en stikop. Eten kost hem alle mogelijke energie, 5min rondlopen is meer dan lang genoeg, de aandacht van de anderen stoort hem niet, maar hij zoekt hen ook niet op. Mickey was nochtans onnoemelijk blij hem terug te zien, wou na die enkele minuten rondkijken dadelijk weer met hem mee de kooi in, al was hij zelf dus niet gaan spelen . Ik heb Mickey proberen af te leiden met knuffels en spelen, maar nee, hij wou naar Diedle. Heb me dan maar op het trapje gehesen zodat ik goed kon zien wat hij deed op dat derde verdiepje en hij ging dus recht naar Dieke, hoofdje onder zijn dekentje in, heeft Diedle enkele kusjes gegeven en is héél voorzichtig tegen hem aan gaan liggen. Nu, ook na dat geven van de medicatie, ligt hij nog muisstil tegen hem aan, alsof hij voelt dat hij voorzichtig moet zijn met dat kleine ventje. Diedle zelf geniet er precies toch van, steekt zijn snuitje af en toe in Mickey's nek of legt zijn hoofdje over Mickey, zo van "Hey, dat ligt fijn!!" Nu heeft Mickey vroeger altijd veel met Minney gespeeld en is tegenwoordig Djembé zijn vaste partner in crime, maar deze liefde en bezorgdheid is echt ontroerend om te zien.

Ondanks het feit dat het nu lijkt te lukken, kon Ine nog absoluut geen garantie op herstel geven. Het gaat afwachten zijn hoe zijn lijfje reageert op de medicatie, als die niet aanslaat gaat het echt niet lukken. Of er toch ook iets tumoraal aanwezig was valt dan ook nog te bekijken, het labo heeft daar echter 10 tot 14 dagen voor nodig, nog wat afwachten extra dus. Wel is het alleszins zo dat die speciale medicatie die hij voor zijn lever krijgt, wel de lever beter maakt maar zijn weerstand verzwakt. Het wordt dus opletten met ons ventje, hij gaat veel vatbaarder zijn voor vanalles en nog wat. Geen speelnamiddag dus voor Diedleke, al zou hij die Olympische Spelen in Hasselt geweldig gevonden hebben als hij zich tegen dan mss wat beter voelde. Maar ik ga het risico niet nemen, voorlopig blijft die groep thuis en wordt er extra opgelet met verkoudheden, snotvallingen, keelontstekingen en allerhande zomergriepjes.

Ik wil hierbij iedereen heel erg bedanken voor alle lieve zorgen om ons Diedlemansje en als het even kan, duimen jullie dan nog even opdat de medicatie zou aanslaan? Hij is zo oeverloos lief, ik wil hem echt nog lang niet missen... Lieve groetjes en bedankt,

Diedle en zijn Mama!!

[Ollike]

Ik duim heel hard margitje!!!
Lieve diedle!

[bren]

ben echt blij dat Diedle het goed doet !
Kom op he jongen flinke jongen maak je baasje maar terug gelukkig he en steek maar lekker terug frettenkwaad uit :P

[Margiet]

Ach, hij is toch nog zwakjes hoor. Hij heeft nu wel goed gegeten toen ik zijn medicatie gaf, heeft zelfs een beetje extra gegeten, ik vond het een ferme portie voor een zieke fret, maar voor de rest zit er ocharme geen leven in. Hij is wel blij als hij mij ziet, is lief als ik hem opneem uit de kooi, maar staat zelf niet op om te eten of te drinken. Het is dus echt nodig dat ik om de enkele uurtjes ga kijken om hem wat te geven, anders vrees ik dat hij binnen de kortste keren weer uitgedroogd is of te erg verzwakt geraakt.

Ik hoop echt dat de medicatie snel gaat werken, anders heeft het kereltje deze hele hel moeten doormaken voor niets. Het feit dat hij de kracht niet vinden kan om zelf te gaan eten of drinken, baart me toch behoorlijk zorgen.

[Dorinda]

Ocharme Diedletje, ik hoop echt dat die medicatie snel aanslaat en dat dat ventje zich weer gaat gedragen zoals hij ervoren was. Ik zou hem willen zien maar denk dat het verstandig is om te wachten tot hij weer op krachten is! Diedleke, laat zien dat jij een sterk kereltje bent hé zodat tanteke je weer kan knuffelen. Ik mis je binovriendje!

[koyotito]

hey!
wat ben ik blij dat tot hier toe alles goed gegaan is! We houden onze pootjes gekruist. Hoe meer diedletje slaapt, hoe meer energie zijn lijfje kan besteden aan zijn herstel dus denk daar aan als hij gaat slapen e ;-).

Ja margitje, jij zet mij aan tot leren, zo lief dat je praat over DA's! Hopelijk krijg ik de kans om later ook zo'n dingen te kunnen doen voor dieren/mensen.

Komaan Diedle! laat de medicijnen hun werk vlug doen!

[jeanine]

Margit, ik heb hier zo een warmtelamp in gebruik zoals bij de da. Deze lamp heeft hier weer dienst bewezen om Tootsie en daarna Milo extra warm te houden. Op die manier kunnen ze de energie in het herstel steken en blijkbaar knappen ze daar ook goed van op. Ik kocht deze lamp in Aveve en dacht dat de kostprijs €16 ongeveer was. Ik zou iedereen durven aanraden om er zo eentje in huis te halen voor als ze met zieken zitten. Leg Diedl maar dik in de watten en eenmaal hij sterk genoeg is zal hij wel komen eten. Tootsie was ook te ziek om nog een hap naar binnen te krijgen en nu is zijn eetlust er weer.

[Margiet]

Ach, wat fijn dat Tootsie zoveel beter is, dat is ook een dapper ventje, hé!! Hoe doet de rest van jouw groep het ondertussen, iedereen wat aan de beterhand, hoop ik??

Die lamp, bedankt voor de info Jeanine, komt hier zo rap mogelijk in huis. Ik wist niet dat je dat in de Aveve kon halen, maar 't is eigenlijk wel logisch hé, ze verkopen er vanalles voor boeren en die zitten regelmatig met jonge beestjes in die koude stallen, hé! Ga het eens aan Kathleen van Aegten ( "onze" speciaalzaak" in Meeuwen) vragen ook, die hebben ook alles in huis voor biggetjes en kalfjes, dus dat mss ook wel.

Onze kleine schat heeft om 18u30 in mijn ogen schitterend gegeten, een heuse kom (naar frettentermen dan ) van die nieuwe aansterkende voeding uit Zweden waarvan ik een staaltje had meegekregen, gemengd met een klein beetje Waltham, een kwart koffielepeltje zo. Hij heeft het echt met veel smaak opgegeten en is na wat knuffels even via de onderkant van mijn zetel zélf naar zijn kooi gesloeft, maar daar aangekomen kreeg ik wel zo 'n adorabele blik die vroeg of ik hem wou oppakken, dus heb ik hem terug op zijn bovenste etage gelegd. Hij moest dringend naar de bak, dat functioneert dus ook gelukkig normaal en zat toen naar zijn hangmat te kijken. Die hangt redelijk hoog voor een pas geopereerd fretseltje, maar het stemde mij namiddag toch tevreden toen ik zag dat hij er met heel veel moeite zelf was ingekropen. Toch teken dat hij weer "voorkeuren" krijgt ipv die onverschilligheid, de laatste dagen kon het hem echt niet meer schelen .

Alléé Koyotito, blij dat ik je wat aansporen kan om te studeren , ik vind het ook een geweldig beroep. Ik heb ook een enorme bewondering voor een "mensendokter" hoor, als hij goed is natuurlijk, maar voor een "gewone" dokter is het nog altijd een stuk makkelijker volgens mij dan voor een Da. Zijn patiënten komen nl al binnen als ze ten eerste iets voelen wat hun niet normaal lijkt, iets dat ze al uitdrukken kunnen en ten tweede zeggen ze dan meestal zelf ook nog waar het pijn doet, hoelang al enz... en kan de dokter daarna nog alles vragen wat van invloed zou kunnen zijn. Een dierenarts heeft er het raden naar, het dier in kwestie komt om te beginnen al pas binnen als de "baas" er iets aan gemerkt heeft, dus hoelang het al bezig kan zijn is de vraag. Als de bazen dan binnenkomen zoals ik vaak doe, met de opmerking "Mijn dier is niet in zijn gewone doen", kunnen ze beginnen zoeken. Niet evident volgens mij, om altijd op tijd te vinden wat er foutloopt. Hoeveel "Bazen" dan 's maandags merken dat de hond niet eet en op vrijdag om 17u even gauw vragen komen of dat normaal is, is volgens mij ook weer telkens een uitdaging hoor!! Als dan het dier dat al minstens 5 dagen ziektetekenen vertoont in 't weekend sterft, moet je nog van geluk spreken als de eigenaars het je niet kwalijk nemen en je door het slijk halen bij vrienden en kennissen.

Het geweldige aan mijn Da, enfin, ons Ine , is dat ze het zegt als ze het niet ziet zitten, dat ze je verwittigt voor de gevolgen van dit of dat, dat ze je voorzichtig maar duidelijk zegt wanneer je je op het ergste moet voorbereiden en vooral, en dat bewonder ik nog het meest, dat ze kan toegeven. Toegeven dat iets niet gelopen is zoals het moest, buiten haar wil om of niet, zoals ze me dadelijk na Mikes dood zei dat ze hem beter niet had geopereerd aan zijn bijniertumor, maar dat ze van Lupron op dat moment echt geen kennis genoeg had. Zij en ik weten dat het bij Mike niet alleen de bijniertumor was, maar ook de lever en de galwegen die verstopt zaten, maar ook daar had op de zaterdag ervoor ingegrepen moeten worden, maar toen zat Ine in het buitenland. Ze zal nooit iets verwijten aan diegene die toen zei dat het "zo ook wel zou gaan", maar ze heeft het me nu bij Diedle wel duidelijk gezegd dat het een kwestie van snel zijn is op zo 'n momenten. En ook een groot pluspunt is dat ze altijd, als ze twijfelt over iets, antwoordt dat ze het gaat opzoeken en idd, zodra ze kan doet ze dat ook en belt ze me dadelijk. Als ze me dan eens niet kan antwoorden als ik bel omwille van tijdsgebrek, vergeet ze mijn telefoontje ook niet, maar zal ze zelfs zelf bellen als ze vroeger klaar is dan het uur waarop ik ging terugbellen. Ze doet me er af en toe wel mee schrikken, zoals gisteren nog, , maar voor goed nieuws is het nooit te vroeg, hé!!

................ deel 1

[Margiet]

deel 2 ........

Ik heb haar gisteren de vraag gesteld of ze enigszins een idee had hoe dankbaar een mens kan zijn als ze je zo 'n stukje van je leven teruggeeft en ze antwoordde me dat het haar job toch is, maar dat het haar enorm veel plezier deed van dat ook eens te horen. Het is gewoon een kei-goede Da, al heb ik ook al diertjes verloren hoor, ze kan nu eenmaal niet toveren, maar zolang ze alles gedaan heeft wat mogelijk is, zal ik haar dat ook nooit verwijten. Als je dan toch hebt moeten afscheid nemen van een beestje, krijg je zelfs een kaartje toegestuurd. En het is geen standaardtekst die ze erop zet, het past altijd bij het overleden beestje. Als je dat dan geen Dierenarts met een hart noemt, weet ik het niet meer!!

Om eerlijk te zijn, zijn de 4 hoofd-dierenartsen hier allemaal even goed hoor. Luc ben ik enorm dankbaar om de 2,5 jaar die hij ons hondje heeft bijgegeven nadat vastgesteld werd dat ze een zware vorm van kanker had. Hij wou me tot niks verplichten, ik zat net in mijn echtscheiding, net verhuisd, net alleen aan 't doorploeteren, hij wist dat het ook financieel een moeilijke zaak was op dat moment, maar hij vertelde van de successen die ze al behaald hadden met chemo. Ik moet zeggen dat ik er eerst en vooral heel huiverachtig tegenover stond omdat ik wist hoe ziek mensen hier van konden zijn alvorens te beteren en dat wou ik ons hondje echt niet aandoen. Hij verzekerde me echter dat dat bij dieren zelden het geval was en dat ik dan nog kon beslissen te stoppen. Om het me financieel draaglijk te maken sprak hij met me af dat hij geen visites zou tellen, enkel de medicatie. Ons Moestie heeft idd nog 2,5 jaar extra gekregen, in 't begin van haar herstel wist ik niet wat ik zag, ze was zo happy als een pasgeboren veulentje, huppelde door de tuin, voelde zich echt prima. Na 2 jaar werd besloten dat verder gaan met chemo geen zin meer had. Ze was volledig in remissie, beterschap was er zelfs niet meer mogelijk want ze was gewoon uitstekend op dat moment en verdere chemo geven zou belastender voor haar lijfje zijn dan stoppen. Een maand of 5 later begon alles helaas opnieuw, Luc had me hier ook voor gewaarschuwd en hebben we de chemo opnieuw proberen op te starten, maar deze keer was ze er wel ellendig ziek van, diarree, misselijk en ziek en dat wou ik mijn meisje niet aandoen. Moestie was bijna 14 jaar mijn allerbeste vriendinnetje geweest, ik moest haar laten gaan. Toen Luc haar uiteindelijk het laatste spuitje gaf, rolden de tranen ook bij hem over de wangen. Een dierenarts die alles deed om een dier te helpen, maar ook een mens die echt had meegeleefd met mijn hondje.

Met Sonja en Tom heb ik minder te maken, Sonja is eigenlijk meer de "algemene" DA en doet ook meer de gewone patiëntjes met de dagdagelijkse kwalen. Luc is dus gespecialiseerd in oncologie én dermatologie en Tom kent naast fretten ook heel veel van vogels. Ieder heeft zo zijn aparte afdeling waarin hij/zij net ietsjes meer gespecialiseerd is, samen met een oogarts en cardioloog die elk ook 1 dag per week aanwezig zijn in de praktijk. Sinds begin april hebben ze ook een kinesiste erbij die vooral werkt met hydrotherapie, dus ook daarvoor kunnen we nu hier terecht. Om tot slot iedereen even te bestoefen : de 2 dierenartsassistentes Annelies en Veerle zijn ook allebei even bezorgd, vriendelijk en meelevend, hoe vaak een mens ook belt per dag, nooit is het teveel en altijd zullen ze kijken hoe ze je helpen kunnen. Ook als je daar zoals ik vaak heel wat tijd doorbrengt tussen de zieke dieren als ik er eentje van mij ga bezoeken, komen ze een babbeltje slaan en vertellen ze alles wat zij die dag met jouw schat hebben gedaan. En dat gaat van eten en medicatie geven tot behoorlijk spelen af en toe!

Nee, een slecht woord van de praktijk hier kan ik echt niet zeggen. Ik heb al wel eens gevloekt omdat iets niet snel genoeg ging naar mijn zin, maar het zijn ook maar mensen, ze kunnen niet toveren zoals ik al zei!!

Koyotito, veel succes met je studies, hé, zorg echt dat je er geraakt, je kan er heel wat dieren én mensen gelukkig mee maken.

[Picka]

Margit,
Al wat je zegt over de DA van ons is 100 % juist, ze geven je aandacht en zoals je zegt toen Boyke overleed kreeg ik een paar dagen er na een kaartje die met de hand geschreven was en die echt met ons en Boyke paste.
Nooit is het te veel als je belt, als Inne aan het operen is dan gaat Annelies of Veerle tot bij haar en stellen haar de vraag en zij beantwoord ze.
Ik zelf vind ze ook gewoon ongelooflijk.
Toen ik de laatste keer met Boyke ging zei ze dat er niets meer aan te doen was en ik geloofde haar toen ook, ik heb haar dan ook gevraagd als ik hem nog een nachtje bij mij kon houden en dat iedereen er afscheid van kon nemen voor ze hem liet inslapen. De dag erna leefde ze zo mee met ons, ze liet ons ook rustig afscheid nemen van hem, nadat zij hem inslaap had gedaan.
Nu met Gizmo voel ik dat ze echt kennis hebben van fretten, Luc en Sonja ken ik zo niet, daar kom ik weinig mee in contact.

Ik hoop dat we ze nog lang mogen hebben als dierenartsen.

[koyotito]

Hmmmm...

Zou ik het zie zitten om elke keer als mijn fretjes ziek zijn tot daar te rijden :-) Amai wat een goede praktijk, ook qua specialisten, dat zijn al geen gewone DA's meer e. Da's al een kleine faculteit op zich.
Je moet het ook kunnen e, toegeven dat je iets niet weet, WILLEN bijstuderen en WILLEN opstaan in het midden van de nacht omdat een diertje ziek is.

Het heeft wel 1 voordeel dat dieren niet zeggen wat er scheelt, ze kunnen ook niets mis zeggen e! Een mens kan je op het verkeerde been brengen en een dier niet ;-)

Nu gauw gaan verder doen!
groetjes

[Margiet]

:P :P Leer maar goed!!

Ja, dat is wat hen hier ook zo goed maakt, dat kunnen toegeven en altijd willen bijleren. En ze zijn toch "maar" met z'n 4 die de praktijk constant draaiende houden 24u/7d aan één stuk door, jaar in jaar uit, feestdag of niet, dus dat betekent dat ze zo goed als 2 nachten per week aan hun broek hebben elk. En nog nooit in al die jaren heb ik één spoor van tegenzin gehoord, al waren ze bekaf, soms kan je de wallen onder hun ogen opvangen bij wijze van spreken!! :P

Er staat natuurlijk tegenover dat het een kleine goudmijn is , maar ik heb nu voor alles van onze Diedle, dus 3x foto's nemen, echo, bloed nemen, operatie (waarbij narcose en draad het duurst zijn), 3 dagen hotel, medicatie en voeding samen een rekening gekregen van 292€. Ik moet zeggen dat het leven van mijn klein binootje hier heel wat meer dan dat voor me betekent. Ik weet dat het veel geld is en zal ook de nodige moeite moeten doen om dat te betalen, maar ze zoeken hier ook altijd mee naar een oplossing om het je zo comfortabel mogelijk te maken om het betaald te krijgen. Als ze weten dat je er vaak staat, zoals ik en dus ook heel wat kosten aan je dieren hebt, zullen ze ook al eens een oogje toeknijpen (Minney's brokje kostte me niks, hé!!). Allemaal dingen die bij andere Da's die het zo ver schoppen niet waar zijn. Er zijn er heel wat die zich gewoon verder verrijken op de nek van de frettenbaasjes, voor fretjes wordt naar 't schijnt graag en goed betaald heb ik ooit gehoord bij een opening van een lezing!!

Die regelingen met de rekeningen enzo zijn nu maar "materiële" dingen in vergelijking met de verzorging van je diertje, maar het bewijst gewoon alweer dat ze het in de eerste plaats om de dieren doen en dat is wat deze praktijk maakt tot wat ze is. Zelfs met het ziekste beestje ga je er bij wijze van spreken nog graag naar toe, je weet dat ze er altijd staan voor je.

Renée, zou ik me eens niet laten betalen voor al die gratis reclame die ik maak??

[jeanine]

Ik heb hier ook zo een da zitten, die de nodige boeken bovenhaald om te kijken hoe en met wat best te behandelen. Ze doet er ook geen doekjes om als de prognose er niet zo best uit ziet en geeft de verschillende mogelijke behandelingen met voor en nadelen er aan verbonden. Ook als een behandeling nieuw voor haar is zoals met Tootsie laat zij je dit weten.Toen ik haar vertelde hoe ziek Tootsie midden in de nacht geworden was heeft ze me verzekerd in dergelijk geval dat ik steeds mocht bellen en er direct een da beschikbaar zou zijn om te helpen. Ook daar is de verzorging niet gratis maar als ze je beestje helpen heb je dat er graag voor over. En uiteindelijk beslis je zelf of je doorgaat met behandelen of dat de tijd om afscheid te nemen gekomen is na overleg. Bij Louisa kreeg ik bedenktijd over haar operatie en de raad om haar op een dinsdag te laten opereren omdat dan de da met de beste en fijnste operatievingers er toen was. Na drie jaar daar over de vloer te gaan ben ik eigenlijk al heel gerust over de behandeling die ze voorsteld, in het begin was het afwachten hoe alles daar zou verlopen.
De zieken lijken te herstellen al zijn niet alle kakjes al in orde nu. Maar het ziet er niet zo slecht meer uit als een week geleden. Uw Diedl lijkt het ook te halen.

[Shayney]

Ik wil even het verhaal van Margit en Picka bevestigen. De praktijk in Hasselt is ook mijn vaste praktijk, zowel voor de honden als de fretsels. Wij gaan hier al naartoe sinds te opstart (ongeveer) en wij zijn altijd even tevreden geweest. En vooral omwille van de moeilijke momenten die ook wij hebben meegemaakt met enkele van onze beestjes, leer je het hart van jouw DA kennen. In die momenten geven ze zichzelf ook bloot en dat is prachtig.

Ondertussen al zo'n 8 jaar geleden hebben we Kira (onze Fox Terrier) noodgedwongen moeten laten inslapen, na een plotse groei van een tumor in de hersenen. Van de éne dag op de andere zakte ze ineens door haar poten, liet ze alles lopen... Vreselijk. Maar zij hebben dat prachtig opgevangen (Sonja toen, Ine en Tom waren er toen nog niet bij, dacht ik). En ook nu recent weer, met Misty (onze Westie), die plots vreselijk ziek werd. Ze hebben voor haar gevochten en één keer hebben ze haar er doorgekregen. Een week intensieve zorgen, tot een bloedtransfusie toe. Iedere dag ging in na het werk Misty bezoeken. Annelies (de DA assistente) kwam dan ook altijd even kijken, een babbeltje slaan en even melden hoe het die dag was gegaan. De dag dat ik haar terug mee naar huis mocht nemen, straalden ze allemaal. Ze hadden immers niet verwacht dat ze het zou halen.

Jammer genoeg was het geluk van korte duur. Misty herviel amper een maand later en ditmaal was het fataal. Enkele avonden voor haar dood heb ik om middernacht Tom nog gebeld omdat ze opnieuw aan het wegglippen was. Meteen opgereden naar de praktijk, zonder commentaar, zonder gemopper. Hij was ook erg bezorgd en vriendelijk, hoewel je ook wel zag dat ie moe was. Enkele dagen later was het opnieuw prijs, weer 's avonds in het weekend, maar ditmaal werd Sonja opgetrommeld om onze dode hond op te vangen. Misty was enkele minuten voordien in mijn armen gestorven. Ook zij was heel sereen en liet mij alle tijd die ik nodig had om afscheid te nemen.

De dag nadien heb ik nog teruggebeld met de vraag of ze een lokje haar van Mist wilde afknippen en bijhouden, want dit was ik in de heisa van de vorige nacht totaal vergeten. Ook wij kregen een kaartje in de bus de week daarna met hun deelneming, handgeschreven en getekend. Heel lief.

Dus ja, pracht van een praktijk, hart voor dieren en vooral, menselijk.

[Margiet]

En nu .... gaan we massaal korting vragen, hé!!! :P :P

Ik durf het amper zeggen, terugdenkend aan het sprankeltje hoop dat ik bij Mike ook kreeg durf ik het zelfs amper neerzetten, maar vanavond toen ik de grote bende ging uitlaten, mijn 4/5 van de grootste boevenbende van 't land, kwam er één klein wit kopje kijken of hij ook uitmocht!! Hij stond nog niet zelf op, maar wou mee naar buiten, op de arm eerst en daarna zelfs even op de grond. Diedletje heeft dan een uurtje onder mijn zetel in zijn persoonlijke doos met fleece geslapen en toen die 4 andere hanessen wat uitgekuurd waren heeft hij even mee rondgelopen. Wel maar enkele minuten, maar hij had terug interesse, dat maakte me al heel blij.

Tijdens het nageltjes knippen genoot hij van de ferretone en als hij zo meteen zijn laatste medicatie nog opsloebert zoals de rest vandaag, heeft hij een volledig blikje AD uitgegeten op 13u tijd. En 't is echt niet dat ik hem forceren moet hoor, hij likt het tot het laatste kruimeltje op.

Het lijkt er toch precies op of de medicatie zijn werk begint te doen, al is het onwaarschijnlijk lang als een fret al een week lang niet speelt of crosst. Zeker voor Diedle, die normaal niet 1 rustige minuut wil hebben als hij eenmaal uit zijn Nation komt. Tot nu toe heb ik hem zelf nog niet zien drinken, hij zat vanmiddag wel op iets te knabbelen en likte zijn snorhaartjes af, dus ik denk dat hij toch ergens aan de fles is gaan drinken of een brokje genomen heeft. Ik zit nochtans heel vaak bijna met mijn neus mee in de kooi, maar ben natuurlijk ook nog met andere dingen bezig, ik kan het gemist hebben.

Hopelijk mag het ventje nu idd bergop gaan, hij heeft genoeg afgezien de afgelopen weken zonder dat ik het besefte. Ze zijn zoals Jeanine al zei, ongelooflijk taai, wat echter niet wil zeggen dat ze het niet voelen, hé. De ochtend voor zijn operatie kreunde Diedle in mijn handen toen ik hem opnam, dat heb ik een fret eerder nog niet weten doen, hij moet dus echt veel pijn gehad hebben. Het blijft nog afwachten, maar tot nu toe is hij enorm flink bezig, mijn dapper binootje!!