Geplaatst: do mar 19, 2009 10:11 pm
Enkele weken geleden was Shayney (Elke) hier terwijl ons Quiana haar ochtendwandeling deed. Naantja is op van een uur of 2 's nachts tot even laat in de namiddag, dus zoekt me ook altijd op omdat dat de uren van de dag zijn waarop we meestal maar onder ons tweetjes zijn. Terwijl ze door de living liep stopte ze plots, kantelde/zakte een heel klein beetje door haar linkerpootje en bleef nog enkele seconden heel stil staan voor ze weer verder liep. Ik ken haar en haar maniertjes zowat het beste van alle beestjes hier, denk ik, dus ik nam haar op want ik vond het toch maar raar. Er was niet veel meer te merken, alleen "hikte" ze precies nog wat met haar hoofdje waarna ze weer gewoon ging spelen.
Afgelopen donderdag, bijna 2 weken erna, zie ik plots hetzelfde beeld. Nu ben ik geen Da en waarom ik het deed weet ik nu nog niet, maar ik heb haar opgenomen en haar buikje afgetast, al zei er iets in mij van haar suiker te gaan laten controleren. Toch voelde ik tot mijn grote schrik iets in dat buikje, dus dadelijk gebeld naar Tom voor een afspraak. Ik kon 's avonds gaan en idd, dat wat ik gevoeld had hoorde er niet te zitten. Er moest eerst wel een echo genomen en eventueel geprikt om te kijken wat het zou kunnen zijn, dus moest ik vrijdag teruggaan.
Om 9u die vrijdag kreeg ons Quiana wat gas om even te slapen zodat Tom rustig kon kijken, maar of hetgeen Tom toen allemaal zei waar kon zijn, betwijfelde ik ergens, er kon immers niet zo véél fout zitten in één en hetzelfde fretje dat amper symptomen van iets "abnormaals" had laten zien. Ze speelde hier even goed als anders, sinds haar operatie vorig jaar in augustus speelde ze terug zo zot als vroeger, at prima en kon uren na mekaar komen knuffelen, dus ik snapte er volledig niks van. Als andere fretjes hier ziek worden, krijg je meestal ongeveer de diagnose die je verwacht, maar nu voelde ik me totaal verslagen. Haar niertje werkte volgens Tom niet meer, haar milt was vergroot, haar suiker bleek maar op 31 te staan, dus ook insulinoma en ze zat met een bijniertumor rechts. Ik kon het amper vatten, maakte half versuft een afspraak om toch te opereren, hopend dat het toch nog te verhelpen zou zijn, al vreesde ik het ergste.
Gisteren is Ine, ongeveer haar laatste week in bevallingsverlof, afgekomen om Quiana te opereren. Zij had haar vorig jaar ook geopereerd en weet hoe zwaar mijn meisje het toen gehad heeft om er weer bovenop te komen. Ine heeft er haar toen letterlijk doorgesleurd, ik had zelfs al gezegd dat ze er mss beter mee stopte, maar Ine gaf gelukkig niet op, waardoor ik ons Nana toch al 7 maanden langer bij me heb mogen houden. Toen ze het buikje open had, vroeg ze echter aan Tom of ze hier nog moest aan beginnen, zo 'n puinhoop was het. Tom had ons Quiana echter in wakkere, alerte toestand gezien in de praktijk en zei Ine dat dit beestje echt van niks last leek te hebben, tenzij van eventuele insulinomen. Operatie werd gestart en dik 2u later belde Ine me zelf op. Er was één nier weggenomen, die zat idd vol water en zou op de duur meer vocht gaan bevatten en dikker worden, waardoor ze zou drukken tegen andere organen en pijn zou veroorzaken. Vermits dat niertje toch totaal niet meer werkte, kon ze beter verwijderd, dat was ook hetgeen ik dus (gelukkig!!) gevoeld had aan de buitenkant. Verder waren er 2 insulinomen weggehaald, zo groot dat beide Da's er paf van stonden. Normaal zou een "duidelijk" insulinoom een goeie speldenknop groot zijn, deze 2 waren echter serieuze ovalen knikkertjes!! Tom heeft er ook foto's van gemaakt, ik ga vragen of hij ze door wil sturen, dan kan ik het hier posten achteraf. Verder bleek de milt zo vergroot door een trauma, waarschijnlijk een val ofzo en was dit littekenweefsel, dus niet tumoraal, dat was toch al beter nieuws. Van de rechter bijniertumor is Ine afgebleven, Quiana zou volgende week Lupron krijgen, op dit moment wilden ze eerst zien of mijn pruts de operatie overleven zou.
....... deel 1
Afgelopen donderdag, bijna 2 weken erna, zie ik plots hetzelfde beeld. Nu ben ik geen Da en waarom ik het deed weet ik nu nog niet, maar ik heb haar opgenomen en haar buikje afgetast, al zei er iets in mij van haar suiker te gaan laten controleren. Toch voelde ik tot mijn grote schrik iets in dat buikje, dus dadelijk gebeld naar Tom voor een afspraak. Ik kon 's avonds gaan en idd, dat wat ik gevoeld had hoorde er niet te zitten. Er moest eerst wel een echo genomen en eventueel geprikt om te kijken wat het zou kunnen zijn, dus moest ik vrijdag teruggaan.
Om 9u die vrijdag kreeg ons Quiana wat gas om even te slapen zodat Tom rustig kon kijken, maar of hetgeen Tom toen allemaal zei waar kon zijn, betwijfelde ik ergens, er kon immers niet zo véél fout zitten in één en hetzelfde fretje dat amper symptomen van iets "abnormaals" had laten zien. Ze speelde hier even goed als anders, sinds haar operatie vorig jaar in augustus speelde ze terug zo zot als vroeger, at prima en kon uren na mekaar komen knuffelen, dus ik snapte er volledig niks van. Als andere fretjes hier ziek worden, krijg je meestal ongeveer de diagnose die je verwacht, maar nu voelde ik me totaal verslagen. Haar niertje werkte volgens Tom niet meer, haar milt was vergroot, haar suiker bleek maar op 31 te staan, dus ook insulinoma en ze zat met een bijniertumor rechts. Ik kon het amper vatten, maakte half versuft een afspraak om toch te opereren, hopend dat het toch nog te verhelpen zou zijn, al vreesde ik het ergste.
Gisteren is Ine, ongeveer haar laatste week in bevallingsverlof, afgekomen om Quiana te opereren. Zij had haar vorig jaar ook geopereerd en weet hoe zwaar mijn meisje het toen gehad heeft om er weer bovenop te komen. Ine heeft er haar toen letterlijk doorgesleurd, ik had zelfs al gezegd dat ze er mss beter mee stopte, maar Ine gaf gelukkig niet op, waardoor ik ons Nana toch al 7 maanden langer bij me heb mogen houden. Toen ze het buikje open had, vroeg ze echter aan Tom of ze hier nog moest aan beginnen, zo 'n puinhoop was het. Tom had ons Quiana echter in wakkere, alerte toestand gezien in de praktijk en zei Ine dat dit beestje echt van niks last leek te hebben, tenzij van eventuele insulinomen. Operatie werd gestart en dik 2u later belde Ine me zelf op. Er was één nier weggenomen, die zat idd vol water en zou op de duur meer vocht gaan bevatten en dikker worden, waardoor ze zou drukken tegen andere organen en pijn zou veroorzaken. Vermits dat niertje toch totaal niet meer werkte, kon ze beter verwijderd, dat was ook hetgeen ik dus (gelukkig!!) gevoeld had aan de buitenkant. Verder waren er 2 insulinomen weggehaald, zo groot dat beide Da's er paf van stonden. Normaal zou een "duidelijk" insulinoom een goeie speldenknop groot zijn, deze 2 waren echter serieuze ovalen knikkertjes!! Tom heeft er ook foto's van gemaakt, ik ga vragen of hij ze door wil sturen, dan kan ik het hier posten achteraf. Verder bleek de milt zo vergroot door een trauma, waarschijnlijk een val ofzo en was dit littekenweefsel, dus niet tumoraal, dat was toch al beter nieuws. Van de rechter bijniertumor is Ine afgebleven, Quiana zou volgende week Lupron krijgen, op dit moment wilden ze eerst zien of mijn pruts de operatie overleven zou.
....... deel 1
, ik geniet ervan met volle teugen!!
Het pas geopereerde buikje en een hongerig fretseltje!!
Eén van de 2 kale pootjes tgv het infuus. 
