De Fretten-Ark (Poëzie) - Waar de fret koning is!

Werd U al gemokt ?

Zoniet, wees dan nu gewaarschuwd !!!
Je sokken zullen één voor één verdwijnen,
autosleutels zie je niet meer weer,
je vindt rozijnen in de schuiven,
en je schoenen verlaten de kamer,
keer op keer.
Verder vind je nergens nog dat speelgoed
dat je voor je fretje kocht,
en vind je plots achter de kast,
de onderbroek die je al maanden zocht.

Als je vredig ligt te slapen en in dromenland vertoeft,
voel je plots die kleine,
die voorbij je oren zoeft.

Wanneer je denkt dat je fuzzie het kent,
en braafjes het kakje in de frettenbak doet
zal hij of zij je hartelijk danken
en legt het hoopje waar het helemaal niet moet !!!

Melk, de bruine motor.

d' Er zitten twee fretten gezellig te fretten,
komt plots een derde erbij
vraagt hij aan die fretten
mag ik ook mee wat letten?

Ja tuurlijk joh, zet je derbij
toen zaten drie fretten gezellig te fretten
komt plots een vierde derbij
vraagt hij aan die fretten
mag ik ook wat verzetten?
der kan er nog eentje bij.

Zo zitten ze met vieren
een feestje te vieren
komt plots een vijfde voorbij
Is't hier leuk met z'n vieren?
ik wil mee met jullie vieren met vijf
gaat de dag zo voorbij.

't werd leuk, zo een bende
en zonder ellende
voelde elkeen zich O zo vrij
maar na een zonnewende
moest elk fretje renne ze
ze poepten zich allen voorbij

Het baasje moest bekenne
'k zie jullie renne
de fout ligt volledig bij mij.

Ik gaf jullie melk
en da's niet goed voor elk
dus bijt maar eens goed in m'n dij.

En zo zie je dus maar
dit verhaal is niet waar
't moraaltje komt eraan
denk na voor je iets doet
geef je fret wat hij moet en
't gedicht is eindlijk gedaan

De gaven der mensheid

De gave om God te spelen over dieren is enkel de mens
gegeven, alleen weten weinigen er mee om te gaan.
Redeneren en een wijs besluit nemen is enkel de mens gegeven, alleen
handelen weinigen met geweten.
Het angstige verdriet kunnen bedwingen is enkel de mens gegeven, alleen
zijn weinigen sterk en eerlijk genoeg.
Respectvol en rechtvaardig handelen is enkel de mens gegeven, alleen
zit het in weinigen hun verstand en hart.
Handel met geweten, wees sterk en eerlijk, reageer rechtvaardig en
toon respect , dat maakt je voor je fretje een god.
Vergeet je verdriet, geniet van elk moment dat je met hem/haar nog
kan doormaken.
Trek je op aan je herinneringen aan betere tijden.
Ik leef in ieder geval heel sterk met je mee.
Kies het beste voor hem/haar, hij/ze zou niet anders willen.

Greetings van Chuckie

Ode aan Kiara

Ze was zo mooi
En ook héél lief.
Ze zat zelden of nooit in haar kooi.
Ze was mijn kleine hartedief.
Tot op die dag
Dat ze mij verliet.
Zo zalig dat je in m'n armen lag,
keek ik naar je met intens verdriet.
Hoe je afscheid van het leven nam
En ons met heel veel verdriet
Hier achterliet.
Slaap nu zacht, m'n kleine hartedief.
Charlotte (12 jaar)

M'n Bogie

En toch,
M’n Bogie, je oogjes vallen dicht,
wanneer je je laatste zuchtje laakt.
Het droevige einde is nu in zicht,
en toch … valt op dat je over me waakt.

Vertwijfeld, getergd en veel te moe,
door wat je allemaal moest ondergaan.
Je streed een strijd, en hoe,
en toch … is het voor jou niet gedaan.

Je schenkt me nog steeds je warmte,
en vult met tederheid m’n leven.
Je straalt nog steeds die kalmte,
en toch … zal je stoppen met geven.

Ga nu, verlaat ons en kijk niet om,
begin aan je hiernamaals te bouwen.
Neem in rustige vrede afscheid,
want toch … zal ik altijd van je houden.

het vlammetje in haar ogen
de hitte van haar spel
de vurigheid in haar gedachte
de warmte van haar liefde

en dan ben jij verwonderd als bij het
afscheid,
haar naam brandt in je hart?

Afscheid van een vriend

Wanneer je oogjes zachtjes sluiten
En je laatste likje gegeven is,
Weet ik dat het moment van afscheid
Veel te vroeg gekomen is.

Nooit vergeet ik je speelse ogen
Je laatste piratentroef,
Je allerliefste snoetje
Dat daarna om vergiffenis vroeg.

Hoe kon ik ooit verwachten
Dat je m'n hart zo zou veroveren,
Je wist me zo te bespelen
Je kon me echt betoveren

Nu heb je me verlaten
Je hebt je frettenhemel verdiend,
Het ga je goed,
kleine pluizebol,
Je leeft verder in het hart van wie je
bemint

Hoe kon je!!

Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige uitgegraven planten en misplaatste hoopjes werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels. Het opvoeden in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel een likje ijs, omdat ijs slecht is voor fretten, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. Ze is nu je vrouw en geen 'fretten-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in mijn slaapverblijf. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'.

Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn staart, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop in gedachten vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een huisdier had en dat je op dat moment fier mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp. Van 'jouw lieveling' veranderde ik een 'zomaar een huisdier', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel. Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een fret, ondanks dat ik er eentje was dat braaf en opgevoed was. Je moest me uit de armen van je zoontje trekken, toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn fretje niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.

Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn harnasje en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine hondenpuppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik. Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn hoofdje en zei me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang.

Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde. "Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar. Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.

Een opmerking van de auteur: Wanneer "Hoe kun je" tranen in je ogen heeft gebracht tijdens het lezen, net zoals het dat bij mij deed toen ik het schreef, dan komt dat omdat het een samengesteld verhaal is dat opgaat voor miljoenen voormalig huisdiereigenaren die ieder jaar hun dieren in Amerikaanse en Canadese asielen hun dier brengen. Het is iedereen toegestaan dit essay te verspreiden voor niet commercieel gebruik, het moet voorzien zijn van de copyright notice. Gebruik het om mensen voor te lichten, op je website, in nieuwsbrieven, in asielen en dierenartspraktijken op het bulletinboard. Vertel het publiek dat de beslissing om een dier op te nemen in de familie een belangrijke beslissing is voor het leven, dat dieren liefde en goede zorg verdienen en dat het vinden van een nieuw tehuis indien nodig valt onder de eigen verantwoordelijkheid. Ieder dierentehuis kan hierover advies geven. Ieder leven is kostbaar. Mensen stop de moord en stimuleer adoptie!

Auteur: Jim Willis
Bewerkt door Hans Van Gool, voor de frettenliefhebber.