Hallo allemaal,

Wij zijn Bobo (het adoptiefretje van DFA), Misty, Sofietje en Joske, de vier musketiers uit Mere. Ik heb een tijdje tussen een heleboel speelkameraadjes gezeten in de opvang bij De Fretten-Ark. Op een avond in augustus is er dan een man gekomen. Misschien wel een nieuw baasje, dacht ik..Ik zette dus mijn beste beentje voor en inderdaad, de jonge man kon niet weerstaan en nam me mee naar Erpe-Mere.

Daar kwam ik terecht bij 3 andere sloebers, die er net zo uitzagen als ik. Met ons baasje gaat het uitstekend en met ons nog veel beter. Ik, Bobo weeg nu ondertussen al meer dan 1500 gram en ik eet mijn baasje arm. Ik ben braaf en kan het goed vinden met mijn vriendjes. Mijn baasje is de beste hoor.

Op zijn vrije dag maakt hij tijd om frettenkorrels en vitamientjes voor ons te gaan halen."Doe zo verder", Baasje. Wij hopen met z'n vieren, oeps, z'n vijven (we zouden ons baasje al bijna vergeten) vele fratsen uit te halen in die reuzespeeltuin op de volgende frettendag. Langs deze weg willen wij (en natuurlijk ook baasje ) Danny en Nadia bedanken voor het verwezenlijken van onze verblijfsruimte.

De musketiers Bobo, Misty, Sofietje, Joske en baasje Wim.

 

Hallo allemaal,

Wij zijn Patrick en Brigitte en hebben 3 kinderen, namelijk: Cindy, Andy en Jonathan. Hier ons kennismakingsverhaal met fretjes.

Een tijdje geleden waren we op bezoek bij een vriend die in het bezit was van zo'n klein diertje. Mijn vrouwtje Brigitte was meteen verkocht. Een half uur heeft ze wel met dit kleine ding op haar schoot gezeten. Uiteraard kunnen jullie al raden wat de eerste besprekingen in de auto, terug op weg naar huis, waren. Brigitte had ook graag een fretje als huisdier.

De eerste bekommernis was waar zo'n fretje te halen.. Je kan dit natuurlijk in de winkel kopen, maar dan weet je niet exact wat je in huis haalt. In de winkel gekomen zagen we een foldertje van De Fretten-Ark. Na dit thuis bestudeerd te hebben, zijn we ook een kijkje gaan nemen op één van de speelnamiddagen. Genoeg informatie veerzameld op één dag. U weet het allen, als Hans het begint uit te leggen... Uiteraard is dit allemaal in het voordeel van onze diertjes.

We kregen te horen dat we toch nog een periode moesten wachten indien we interesse hadden in jonge fretjes. Voor Brigitte was de spanning te snijden en we belden toch al eens om te horen of we nog in aanmerking kwamen.

Eerst werden we toch nog onderworpen om bij De Fretten-Ark een info-avond te volgen. Dit is bij één van de bestuursleden thuis. Je krijgt dan allerlei informatie en kan zelf zien hoe de fretjes gehouden en verzorgd worden. En ja hoor, na de info-avond en enkele weken, werd ons geduld beloond. We kregen telefoon en nog diezelfde avond konden we onze fretjes gaan ophalen. We kozen voor een wildkleur moertje en haar naam werd Misty en een wildkleur ram en die gaven we de naam Bob(afkorting van Bobby).

We hebben ons ook onmiddellijk lid gemaakt. Sindsdien komen we regelmatig gezellig op bezoek tijdens de speelnamiddagen en zijn Bob en Misty er altijd bij en nu heb ik (Patrick) absoluut geen angst meer van onze lievelingen. Nadien kregen we van een kennis te horen dat hij zijn jonge fretjes wegdeed. Dit waren een sandy-moertje, Sandy, een albino-moertje, Lady en twee albino rammetjes, Witte en Jefke.

Dus nu zit ons aantal op zes. Alhoewel, enkele maanden later hadden we andere vriend die ook een nieuw thuis zocht voor een wildkleur rammetje en die nieuwe thuis hebben wij dan ook gegeven.

Allen nog veel frettenplezier. Patrick en Brigitte.

 

Het avontuur van de vier musketiers.

Na een welverdiend avondje uit, ploften we thuis in onze zetels. Na een gekibbel over wie degene zou zijn die de hond nog zou uitlaten, opende ik onze achterdeur en liet onze dwergteckel, Simba, in de tuin. Mijn slaperig hoofd werd afkomstig te zijn van Marie één van onze vier fretjes, die lastig gevallen werd door onze hond. Ik vloog er meteeen op af en slaagde erin om Marie vast te nemen.

Toen merkte ik dat onze andere hond, Zoë, een deel van het 'buitenverblijf' van de fretten vernield hand met haar poten. Drie van de vier fretten hadden hun kans gezein! Gelukkig was Emy weer zo lui als altijd geweest: hij had blijkbaar niet veel zin in een avontuur. Stefan maakte gauw de kooi weer dicht en ik ging op zoek naar Mico en Luna. Omdat de kippen van onze buren verdacht veel lawaai maakten, kroop ik, gewapend met een zaklamp, in het kippenhok.

Na een poosje kwam Luna, de kippeverschrikker, te voorschijn. Mijn moederhartje kon al wat tragen slaan: drie van de vier waren ongedeerd...Mico, de laatste voortvluchtige, had waarschijnlijk meer zin gehad in een echte ontdekkingsreis. We konden hem nergens vinden.. Het was ondertussen al na middernacht geworden en ik besloot te stoppen met zoeken in het donker. In de hoop dat hij wel zou terugkeren naar zijn kooi in de tuin, uit vermoeidheid of een knagende honger, installeerde ik me op het terras in de tuin.

Daar zat ik dan: met een dikke wintertrui, een muts en een sjaal aan, in een zomerstoel met een dekentje over me heen en de zaklap binnen bereik. Die nacht voelde ik me echt als een waakhond. Door de vermoeidheid dommelde ik af en toe in, maar bij het minste geritsel schoot ik wakker en keek in de richting van de frettenkooi...Honderden geluiden kwamen op me af, maar Mico bleef weg. De ochtend was een stevig ontbijt echt wel nodig om op krachten te komen.

Die dag moeest er immers hard gewerkt worden, want we zaten midden in het verhuizen. Gelukkig kon ik door het sleuren met dozen en meubilair even m'n gedachten verzetten. Er was nog steeds geen spoor van Mico, dus besloot ik dan aan de alarmbel te trekken en De Fretten-Ark in te lichten. De Fretten-Ark stond ons bij met raad en daad. Zij maakten meteen een gezocht poster om in de straten omhoog te hangen. Ik plastificeerde er een tiental en gaf ze zondag een plaats in onze straat en het aanliggende bos...

Maandag zorgden we voor heel wat kopies van deze poster en gingen overal in de omgeving van ons vroeger huis deze berichten in de brievenbussen steken. Die avond kwam nog het verlossende telefoontje. Mico had zich verscholen in het 'waskot' van een buurvrouw die woonde aan de andere kant van het bos. Dus onze kleine avonturier had een hele tocht achter de rug! We aarzelden natuurlijk geen momment om hem op te halen.

Dus je ziet maar, die berichten in de brievenbus en de gezocht posters hebben wel degelijk hun nut. Langs deze weg zouden we De Fretten-Ark nog eens van harte willen bedanken voor hun hulp en hun steun. Dankzij hen zij onze vier musketiers herenigd!

Olivia en Stefan.

volgende pagina